“Ik ben zo emotioneel” zei iemand afgelopen week in mijn praktijk.
“Wat bedoel je?” vroeg ik.
“Och ik ben zo labiel, er gaat steeds van alles door me heen, het maakt me zo zwak en put me uit”.

‘Emotioneel zijn’ heeft geen positieve connotatie (gevoelswaarde, red). In woordenboeken komen we termen tegen als ‘beladen’, ‘heftig reagerend’ en ‘onberedeneerd’. Die negatieve lading die ligt op emotioneel zijn, en het onderwaarderen van emoties in onze westerse samenleving, zijn naar mijn overtuiging heel onterecht.

E-motion: energie in beweging

Wat zijn emoties dan precies? In het Engels ontleed, betekent e-motion heel treffend: energy in motion. Energie in beweging. Emoties horen te bewegen, ze horen door ons heen te stromen, ze horen van binnen -waar ze ontstaan- naar buiten te stromen. Sterker nog, de fundamentele eigenschap van energie ís beweging.

Maar dat is voor veel volwassenen erg lastig. Om hun emoties te laten stromen, te aanvaarden, laat staan ze te tonen aan de buitenwereld. Ze weten zich er geen raad mee en negeren of onderdrukken wat ze voelen. En daarmee zetten we de emoties vast, kaderen we ze in, onder het mom van ‘lastig’ of ‘ongepast’, en halen we de beweging uit de energie.

Dat is onmogelijk, het stil- of vastzetten van energie. Net als water zoekt het de weg van de minste weerstand, en vindt het zijn weg altijd. En wat er niet uit mag komen, gaat binnenin ons zijn kracht uiten.

Het gaat ons innerlijk leven ontregelen, ons fysieke lijf aantasten en, zoals alles waar grote krachten mee gepaard gaan: als het tegen ons gaat werken, kan het ons ruïneren.

Emoties moeten dus bewegen. Ze willen stromen, door ons heen, en gevoeld worden. Verder niets. Gevoeld, zodat we vanuit dat voelen kunnen bepalen hoe we ons verhouden tot de buitenwereld, tot de omstandigheden of tot de personen die deze emoties in ons triggeren. Je emoties zeggen wat over jou, over je voorkeuren, je karakter, je opvattingen, je afgunsten; kortom, het bepaalt jouw kleur. Over hoe jij je op dit moment in het leven staat, je verhoudt tot wat er gebeurt.

Het ontkennen, wegstoppen of verdringen van deze energie is je zelf je eigen kompas ontnemen. Je eigen kleur ontkennen. En hiermee ontken je je authenticiteit, je echtheid.

Verzetten heeft geen zin

Emoties komen in allerlei soorten, gradaties en intensiteiten door ons heen. Soms oké, soms fijn, soms heerlijk, maar soms ook heel onaangenaam. Als mens hebben we de neiging om dat wat we prettig en fijn vinden te labelen als ‘goed’ en de onaangename emoties te labelen als ‘fout’. In de zin dat we van de prettige emoties meer willen, en de onaangename willen vermijden.

En dat was ook indirect wat de vrouw in mijn praktijk wilde: enkel de aangename emoties, stabiel gelukkig zijn en alle negatieve gevoelens elimineren.

Onmogelijk! En bovenal heel onwenselijk.
Ieder mens is op deze aarde gekomen met een rijk en divers palet aan mogelijke emoties: van laag naar hoog, van woede naar vreugde, van jaloezie naar compassie, van optimisme tot wanhoop – emoties komen in oneindig veel soorten en maten. Allemaal energie die op verschillende frequentie-niveaus door ons heen stroomt.

We worden niet ongelukkig van onze tijdelijke onaangename emoties. We worden ongelukkig wanneer we ons er tegen gaan verzetten. Ze te labelen als ‘slecht’ of ‘zwak’, ze proberen op te lossen, weg te stoppen, te ontkennen; allemaal vormen van verzet tegen dat wat zich onherroepelijk in ons afspeelt. We zullen nooit succes hebben of slagen in het verzet tegen dat wat zich emotioneel in ons voordoet. Het is er, het wil stromen en het wil gevoeld worden.

Emoties zijn niet je probleem, jouw probleem met emoties is je probleem.

Wat we wel moeten met die emoties: ze voelen. Ze willen niet begrepen worden, niet geanalyseerd, niet opgelost, niet verklaard. Dat is de afdeling van je hoofd, van ons denken, maar dat is niet het instrument voor ons gevoel. Dat is als met een schroevendraaier proberen een spijker in de muur te slaan. Niets mis met een schroevendraaier, maar het is niet het juiste gereedschap om te timmeren. Emoties willen enkel en alleen gevoeld en doorvoeld worden, niets meer dan dat. En dat is de afdeling van je gevoel. Simpelweg voelen wat er gebeurt, terwijl het gebeurt. Dat is niet passief, dat is enorm hard werken. Om er echt bij te blijven, het niet te willen veranderen en het door je heen te laten gaan, dat is topsport.

Vervolgens kunnen we met ons hoofd gaan bepalen hoe wij ons tot de trigger van die emoties willen verhouden. We kunnen het gebruiken door het eerst te observeren, en te interpreteren wat ze ons willen vertellen over onze relaties met dat wat zich voordoet.

Emoties komen ons namelijk wat vertellen. Ze laten je weten wie je bent, ze kleuren jouw persona in. Iemand die alles leuk vindt, alles fantastisch vindt, geen voorkeuren of afkeuren heeft, altijd overal in meegaat, is iemand zonder kleur. Emoties zijn ons kompas, ons feedbacksysteem dat ons vertelt hoe we ons verhouden tot dat wat er gebeurt in de wereld om ons heen, in onze interacties en de richting die we kiezen in ons leven.

Emoties zijn een van de meest pure bronnen waarvanuit je jezelf kunt kennen. Ze liegen niet, ze zijn echt, ongenuanceerd en vertellen je wat waar is voor je op dit moment.

Emoties zijn wolkjes die overdrijven, jij bent de lucht

Wat betreft het omgaan met emoties kunnen we een voorbeeld nemen aan kinderen. Vooral baby’s weten nog heel goed hoe ze emoties moeten uiten. Voor baby’s is het zoals het is. Ze kunnen nog niets anders dan hun emoties direct uiten. Als ze blij zijn, ontgaat het de meeste mensen in hun omgeving niet, maar als ze iets verschrikkelijk vinden, weet zeker iedereen het. We hebben allemaal wel eens met een baby in een vliegtuig gezeten…

Kleine kinderen kunnen nog ongenuanceerd emoties door zich heen laten stromen. Ze zijn nog te klein om het van ons af te leren. Ze hebben nog geen filters. Kinderen kunnen emoties niet uitstellen omdat het niet uitkomt, niet onderdrukken omdat het ongepast is, niet ontkennen omdat het makkelijker is.

Om terug te komen op de vrouw in mijn praktijk. Niet de emoties maakten haar verzwakt, het verzet hiertegen -een onmogelijke strijd- putte haar uit. Dit is keihard werken waarin de energie van emoties niet vermindert, maar juist gaat ‘vechten’ om gevoeld te worden. Als dat geen gelegenheid krijgt, implodeert al die kracht naar binnen om onze cellen aan te tasten.

Emoties zijn als wolkjes aan de lucht. Ze komen, ze gaan, veranderen van compactheid en vorm, maar blijven nooit lang of hetzelfde. En wij zijn de lucht waardoor ze zich bewegen, we merken ze op, voelen ze, doorvoelen ze, geven ze bestaansrecht en laten ze overdrijven.

Bron: https://www.nieuwetijdskind.com/