Mijn science-fiction inhaalslag

Ik was een sci-fi nerd zonder uitlaatklep. Voornamelijk omdat Billy niet van sci-fi houdt, en omdat ik gewoon niet wist waar ik moest beginnen. Totdat we de televisie wegdeden en een maandje Netflix probeerden.

Eerst keek ik Battlestar Galactica. Waardoor ik soms ’s nachts wakker lag – filosoferend over oplossingen voor de problemen van die arme mensen diep in de ruimte.

En later ging ik mijn klassiekers inhalen: 2001: A Space Oddysey, Star Wars (die had ik serieus nog niet gezien), AI, Her, Ex-machina, Interstellar, Transformers, District 9, Chappie. Veel. En een hele berg van die foute maar fantastische Marvel films: Avengers, Gaurdians Of The Galaxy, Iron Man en al die andere maffe films die momenteel van de geldprintmachine rollen – ik smul ervan.

Goed. Ik haalde mijn portie sci-fi binnen, en al snel begon ik in te zien dat de meeste sci-fi best wel slecht is. En nog veel belangrijker: dat al die slechte sci-fi mijn wereldbeeld ging beïnvloeden.

En ja, dat is waar dit artikel eigenlijk over gaat. Dus lees gerust door – ook als je een hekel hebt aan science-fiction.

Allemaal ellende

Veel sci-fi films hebben de volgende strekking:

• De wereld zoals wij die kennen vergaat, is al vergaan of zal vergaan tenzij de hoofdrolspeler ingrijpt.

Zelfs als het ‘goed’ uitpakt vraag ik me dan af: als die superheld er niet was, dan was de wereld vergaan. Er komt ooit een dag dat die superheld er niet is. Dus de wereld is in mijn optiek uiteindelijk niet veel beter af. Zo heb ik me altijd afgevraagd waarom Will Smith zo hard juicht bij de ontknoping Independence Day. Wie zegt dat de Aliens niet een maand later terugkomen met vier extra schepen?

“Oh, de mensen hebben onze schepen verslagen met een jaren ’90 laptop. Misschien moeten we volgende week dan maar onze nieuwste schepen sturen en gewoon direct schieten – eens kijken of ze daar ook laptops voor hebben.”

Maar goed.

Dat zijn de apocalyptische films. En dan hebben we de ‘drama/cult’ afdeling. Zoals Her, Ex-machina, AI en Humans. En daar is ook altijd een duidelijke trend:

• De sfeer is onheilspellend. De mensen (of robots) weigeren te lachen, hebben vaak geen sociaal leven, nemen het leven ontzettend serieus, decoreren hun huizen kaal en grijs.

Uit alles blijkt dat de toekomst minder leuk is dan nu. Of dat de toekomst in rap tempo minder leuk zal worden.

Begrijp me niet verkeerd, het zijn toffe films. Maar de kijk op de toekomst stemt me meestal niet erg positief. Wat ik vooral denk is: wat een ellende.

Wat stop je in je hoofd?

Je wordt wat je in je hoofd stopt. De ideeën die je consumeert gaan je wereldbeeld mede bepalen. Dat wat je gelooft kleurt hoe je de wereld om je heen ervaart.

Als jij gelooft in complottheorieën, dan zie je overal om je heen aanwijzingen dat ze waar zijn (complot-liefhebbers,

). Als je gelooft dat de wereld beter en liefdevoller wordt, dan vind je hier ook oneindig veel bewijs voor.

In de periode dat ik veel van dit soort films keek, merkte ik dat ik negatiever werd over de toekomst. Ook al weet ik dat deze films een sterk versimpelde versie van een mogelijke toekomst weergeven. En dat deze toekomst vrijwel nooit realistisch is – simpelweg omdat een film een verhaal moet vertellen.

Het echte leven is zelden een mooi verhaal. Het is een serie van gebeurtenissen. Soms vind je het leuk, soms vind je het minder. Maar het bouwt niet op naar een climax gevold door aftiteling. Het verhaal eindigt niet, het blijft zich ontvouwen.

Dus het is gek om films te vergelijken met het echte leven. En in het verlengde daarvan: het is gek om je brein te voeden met dingen die je minder goed doen functioneren.

En toch doen we het constant.

Voed je brein met dingen die werken voor jou

Ja. Dus wat ik hiermee wil zeggen is het volgende:

• Wees je bewust van de impact van de ideeën die je in je hoofd stopt.
• En stop zoveel mogelijk ideeën in je hoofd die je vooruit helpen, en vermijd dingen die je belemmeren.

Als het je doel is om gelukkig, liefdevol en ontspannen te leven, terwijl je iets betekenisvols bijdraagt aan de levens van anderen – dan werkt het vaak niet goed om tot in de details op de hoogte te zijn van de opmars van IS.

Je kunt niets veranderen aan de ellende. Je kunt wel iets doen om de wereld om je heen een liefdevollere plek te maken. Daarvoor hoef je niet te weten hoeveel mensen er gisteren onthoofd zijn. Je hoeft alleen maar te weten hoe je iets kunt betekenen voor het volgende levende wezen dat je pad kruist.

Een glimlach, een hulp bij het oversteken (vooral voor kikkers, soms voor oude mensen), een middag klussen bij een vriendin, een knuffel op het juiste moment. Zonder oordeel luisteren naar mensen die anders in het leven staan dan jij. Je dankbaarheid uiten, je richten op de dingen die goed gaan en deze versterken.

Je weet wel. De mindful lifestyle. Lekker licht, liefdevol en luchtig leven.

Hoe meer je aan jezelf bewijst dat de wereld een mooie plek is, des te mooier de wereld voor jou zal worden. En waarschijnlijk ook voor de mensen om je heen.

Maar is dat niet naïef?

Kan, hoeft niet. Ik gebruik negatieve gebeurtenissen als een richtingaanwijzer. Ik constateer het probleem, en richt me vervolgens in positieve zin op de oplossing. Ik probeer niet te strijden tegen het probleem, maar te strijden voor de oplossing. Dat is een wereld van verschil. Omdat het je leven, en de levens van de mensen om je heen, in een opwaartse spiraal brengt.

Dus. De moraal is simpel. Wees je bewust van hoe je kijk op de wereld – en je leven – wordt gevormd door de media en ideeën die je consumeert. Als je apocalyptische films kijkt, ga je bijvoorbeeld geloven dat het einde van de wereld aanstaand is. Als je continu documentaires kijkt over vliegrampen, dan ga je geloven dat vliegen ontzettend onveilig is.

Voor een leuker leven stop je minder uit verband getrokken bangmakerij in je brein. En richt je je meer op wat jij nu kunt doen om de wereld mooier te maken.

 

Bron: https://sochicken.nl/