Waargebeurd verhaal over liefde en vergeving
Mijn vader is ruim drie jaar geleden gestorven. Maar voor mij is hij meer levend en aanwezig dan tijdens zijn aardse leven.
De sluier en vergeving
Mijn vader was zeker niet de vader die ik mij wenste als kind, tiener en jongvolwassene. Ik vond veel aan hem niet leuk. Hij was er meestal niet voor me. Onze band was niet bepaald warm of goed.
Toen ik ouder werd kon ik mijn verwachtingen naar hem loslaten. Ik ging hem meer zien zoals hij was. Ik zag zijn worstelingen met het leven op aarde en met zichzelf en begreep hem beter. Ik ging accepteren dat hij was zoals hij was. Vergeving is een mooi woord voor het proces dat in mij plaats vond.
Loslaten
Ik en mijn broer en zus spraken waakdiensten af. Mijn zus was die middag geweest en ik kwam voor de avond.
Ik ging naast mijn vader zitten en hield zijn hand vast. Zoals ik die zeven jaren daarvoor heel vaak had gedaan. Hij had zijn ogen dicht en was eigenlijk al niet meer in zijn lichaam, zag ik. Maar zijn lichaam “leefde” nog wel.
Ik begon tegen hem te praten. Alles wat ik nog wilde zeggen kwam eruit. Allemaal lieve en zachte woorden. Toen ik klaar was en bedacht of ik een boek zou gaan lezen om mijn uren door te brengen, zag ik in de ader zijn nek zijn hartslag trager worden. Ook de pauzes tussen zijn ademhalingen werden groter.
Totdat zijn adem en hartslag simpelweg stopten….
Hij had op mij gewacht. Mij de kans gegeven mijn “laatste” woorden naar hem uit te spreken.
Voor mij was dat een intens ontroerend, mooi, intiem en bijzonder moment. Ik voelde me uitgekozen en dankbaar dat ik daarbij aanwezig mocht zijn. Mijn vader, die zo lang had geworsteld en gestreden, was
eindelijk vrij…
Lessen in liefde
Met het sterven van het lichaam van mijn vader gebeurde er iets bijzonders: alle verwikkelingen die er waren geweest, alle verwijten en negatieve gedachten die ik ooit naar hem had gehad, ze losten op in het niets. Er bleef alleen maar liefde over. Van hem naar mij, van mij naar hem, het is hetzelfde.
En nu, ruim 3 jaar later, is er nog steeds alleen maar liefde.
Ik ga hem steeds beter begrijpen. Ik voel steeds meer wie hij in essentie is. En ik voel hoe verbonden we met elkaar zijn.
Pas na zijn sterven ben ik de wijze lessen die hij mij heeft laten zien, gaan begrijpen. Niet omdat hij die lessen altijd zelf leefde of mij kon uitleggen hoe het zat. Hij heeft ze mij laten zien en voelen via omwegen, door gebrek en gemis en door mij deelgenoot te maken van zijn eigen, ontzettend zware, worstelingen.
De lessen van mijn vader voor mij gaan over jezelf mogen zijn, je eigen weg gaan, je hart volgen en vrijheid.
Pas nu kan ik zeggen dat ik er trots op ben dat hij mijn vader is.
Ik besef me hoeveel ik van hem heb geleerd. Terwijl ik heel lang heb gedacht dat ik niks van hem leerde en hij er niet voor mij was.
Ik besef dat er altijd diepere lagen van waarheid zijn.
En ik besef dat het leren van echt belangrijke lessen meestal gaat via omwegen en door dalen. Vaak begrijp je tijdens het ervaren van moeilijke dingen in je leven niet wat de onderliggende les is. Soms kan het jaren duren, en soms misschien wel een heel mensenleven, voordat de mist optrekt en de lessen in liefde zichtbaar worden…