Contact met je gids kan een onverwachte ontmoeting opleveren. Verruiming van het bewustzijn kan leiden tot bijzondere waarnemingen die je grenzen verleggen. In de oceaan van bewustzijn drijft van alles rond. Tot ik in het bewustzijn van een ander terecht kwam.

 

 

In een diepe meditatie zag ik ‘m jaren geleden voor het eerst. Ik zat in een ‘stevige meditatie’, zo eentje die je kan vergelijken met een autohypnose, trance of kraakheldere slaapstaat. Het was een meditatie die tot doel had meer te weten te komen over mijn gids. Ik had over innerlijke gidsen gehoord en gelezen en wilde nu wel eens weten hoe en wat. Groot was mijn verwondering toen ik ergens in het innerlijke land van mijn bewustzijn een elf als gids aantrof. Hij leek een stuk kleiner dan die blonde boogschutter in de film Lord of the Rings, hoewel ik die film pas jaren later zou zien. Met deze elf kon ik in meditaties wel non-verbaal contact maken, met gebaren en lichaamstaal, maar er was geen taal. Laat staan met hem – de elf was toch wel een ‘hij’ – een goed gesprek hebben. Stelde ik hem een vraag over schaarste, dan wees hij me op een boom in het bos, hoe die ermee omging, einde discussie. Geen ge-ja-maar, of ‘leg ’s uit’. ‘Lastig stukje geest’, oordeelde mijn persoonlijkheid en ik had de elf toen eigenlijk al in het grote ronde archief gedaan. Laat maar zitten.

Tot de elf bij een geleide meditatie opnieuw in een meditatie verscheen, geen centimeter gegroeid of ouder geworden. Sindsdien ben ik hem serieuzer gaan nemen. Wie weet wat hij me nog ’s duidelijk kon maken. Een elf in je hoofd terwijl je op een meditatiestoel – kussen mag ook – zit. Ik vond de communicatie nog steeds moeizaam. Wel wijst hij betekenisvol dingen soms als symbolen aan, en stuurt hij me beelden in mijn hoofd. Of ze komen in me op als ik met hem in verbinding ben. Het is maar net hoe je het interpreteert. Beelden – vooral uit de natuur – die voor mij in een oogwenk licht brengen op complexe onderwerpen. Soms geeft hij me een voorwerp waarover ik enige tijd moet nadenken voor ik de betekenis snap. Maar communiceren, op elkaar reageren, als een pingpongspel, op mijn manier, met taal en woorden en zo, nee, dat is niet des elfs. Een ander punt was dat hij me  nooit iets nieuws vertelde. Zijn letterlijk stomme gids-zijn bestond vooral uit het helder tonen van wat me al bekend was en ik me moest her-inneren. Niks mis mee, maar toch….

Wijsheden

Maar op een dag las ik dat Jeroen Kuyper en Frouke Burma van Israna Lichtwerkcentrum in Overijssel een cursus ‘Communiceren met je gids’ verzorgden. Alsof ik op mijn wenken bediend werd. Froukje en Jeroen zijn ervaren channelaars en hebben cd-boxen vol ingesproken en ‘doorgegeven’ teksten van onder meer St. Germain. Dat ‘doorgeven’ zet ik tussen aanhalingtekens, want er woont in mij een enorme scepticus die van mening is dat gechannel en die ‘doorgeverij’ slechts projecties zijn van de eigen psyche. Froukje en Jeroen zijn daarin ruimhartig: ‘Of je het nu je gids noemt, je Hogere Zelf, geest of een voorouder, dat moet je helemaal voor jezelf bepalen.’

Dat gaf me veel ruimte, want alleen al de gedachte dat er een geest van een volkomen onbekende in mijn ruimte zou kruipen, of die zou overnemen, vond ik onverdraaglijk. Een belangrijke reden daarvoor is dat ik in mijn werk als hoofdredacteur van een spiritueel blad nogal wat pretentieus ‘gechanneld’ gezever ben tegengekomen. Velen die wat inzicht ‘van boven’ hebben opgedaan, kruipen snel op het podium om – tegen betaling – als orakel grote onzin óf de overbekende wijsheden te gaan spuien. Dat opschrijven in een boek doet het ook goed, naast het vastleggen in blogs en nieuwsbrieven die weer naar sites verwijzen met hun verhaal. Over die aartsengel zus, en overgegane wijze zo, over kwaaie buitenaardsen en hun menselijke handlangers, dat we de planeet moeten redden, ons tegen allerhande firma’s moeten verweren, dat de wereld én mensheid met een bewustzijnssprong bezig is, dat alles één is etc. Ofwel angstgedreven, ofwel psychotisch gezwets, ofwel een egotrippend ikje. En vrijwel altijd voer voor psychologen.

Wat is je naam?

Daar zat ik dan in een kring twee dagen lang. Als snel bleek de elf me bij ander soort gids te kunnen brengen, of mijn bewustzijn naar dat niveau te kunnen krijgen. De elf-gids werd de aangever voor een hoger en minder beeldend gidsniveau in mijn bewustzijn. Op dat niveau was er slechts taal, maar geen beeld. We leerden bij Jeroen en Froukje dat je bij het contact maken met deze steeds innerlijk aanwezige gids kon vragen naar zijn of haar naam. Dat had de mijne niet (‘is dat belangrijk?’), en erg gewichtig vond ik dat ook niet, dus duidde hem maar als een ‘soort Gandalf’. Het was zijn meest waarschijnlijke naam en voor mij een verwijzing naar het mythische magiërsgilde waartoe ook Merlijn uit de Arthurlegendes behoorde. Aan wijsheid daar geen gebrek.

We leerden in de groep om hardop wat antwoorden op onze eigen vragen te formuleren en al snel kwam het moment om op elkaar te oefenen. Uitgangspunt was steeds een persoonlijke, al dan niet praktische, levensvraag.

Diep in mijn hart kwam ik echter niet los van de gedachte dat ik het toch zelf was die de antwoorden zat te verzinnen. Alleen niet met mijn verstand of dagelijkse bewustzijn. Het was info van mezelf en tegelijkertijd ook niet. Zoals de lucht van boven je hoofd niet van jou is, maar toch wel het dichtste bij jou hoort, zeker als je het vergelijkt met anderen.

Al oefenend begon me op te vallen dat de informatie van deze Gandalf best wel hout sneed. En dat ik me soms verbaasde over de kwaliteit en zuiverheid van zijn antwoorden op mijn en andermans vragen. Alsof Gandalf een soort waarschijnlijkheidsintuïtie had die mijn persoonlijkheid niet echt heeft. Gandalf orakelde er meestal op los bij iedere vraag. En als het over mijzelf ging, sprak hij over mij in de derde persoon enkelvoud. Ik hoorde mezelf dan zinnen zeggen over mezelf als ‘Ewald moet wat meer geduld hebben’ (wat overigens een waarheid als een koe is, maar dat weet ik al sinds de kleuterschool). Het klinkt apart als je dat zo in je hoofd voelt opkomen en vervolgens hardop zegt.

Ontroering

De vragen voor de gidsen die we als cursisten op elkaar oefenden, mocht je helemaal zelf bepalen en formuleren. Tot we op enig moment eentje in de persoonlijke categorie mochten stellen. De vrouw tegenover me in de oefensituatie stelde een persoonlijke vraag over haar thuissituatie aan mij/mijn gids. Mijn gidsbewustzijn gaf een eerste antwoord via mijn mond. Maar direct daarop was het alsof mijn gids in mijn hoofd werd verdrongen. Alsof iemand anders die Gandalf wegduwde bij de microfoon en er zelf achter plaatsnam. Iemand nam de boel over. Ik vertelde dit aan de vragensteller tegenover me. We besloten door te gaan. De antwoorden van de nieuwe gids op de vragen waren uiterst nauwkeurig. Ze gingen over situaties en een leven waarvan ik niets wist en toch waren ze accuraat en tot the point. Ze kwamen van de nieuwe entiteit die mijn gids opzij had gezet. Zoals we hadden geleerd op de cursus, vroeg de vrouw tegenover me na enkele antwoorden aan de gids: ‘Wat is je naam?’ Waarop ik/de gids antwoordde: ‘Elisabeth.’ Die kende de vraagsteller goed, overleden familie. Uit de antwoorden was al familiaire voorkennis gebleken. De antwoorden van deze gids via mijn mond sloegen bij vragensteller in als een bom en brachten de hevige ontroering.

Voor mij was de ervaring van het uit het Hoger Zelf spreken al nieuw, het krijgen van een innerlijke stem van een ander, en dan nog wel een overledene, al helemaal.

Ja, dat channelen bestaat. Ja, je kan energie of bewustzijn die niet met jouw lichamelijke zijn is verbonden ervaren of zelfs in je bewustzijn op bezoek hebben. Nog steeds – alweer zo’n jaar geleden – kan ik de eigen gezichtloze gids, dus niet alleen de elf, oproepen wanneer en waar ik wil. Niet dat ik het vaak doe. Maar bij een onzekerheid over wat een situatie op enige moment nodig heeft, komt het antwoord altijd erg gelegen.

Deze ervaring versterkte mijn vermoeden dat er een geleidelijke schaal is van individueel bewustzijn naar collectief bewustzijn, of beter dat er maar één bewustzijn is. Een/de innerlijke gids hoort bij een transpersoonlijke bewustzijnsdeel en is via jouw lichaam ook persoonlijk daarmee verbonden. Wat je ‘mijn’ bewustzijn kan noemen is niet iets afgezonderds maar onderdeel van en dus deelbaar via de oneindige oceaan van het alwetende. Dat maakt de conclusie voor de hand liggend: ieder mens is een poort naar het oneindige, waar zich veel meer weten bevindt dan je durft te dromen.

Meer info over de genoemde cursus: zie www.israna.nl.

Oceaan van bewustzijn

 

Hoe kan informatie non-lokaal, op twee plaatsen tegelijkertijd, zijn? Hoe kan ik iets weten wat jij weet, zonder dat er kennisoverdracht is geweest? Het bewustzijn van een individu is te vergelijken met het water voor de kust van een strandbewoner. Deze heeft een goed zicht of kennis van ‘zijn’ strandje en zeedeel, misschien zelfs wel tot aan de horizon. Zijn inzicht reikt een heel eind, maar beslaat niet de hele oceaan. Kennis van een ander strandje kan het deel van onze kunstbewoner bereiken en beÏnvloeden. Hoe verder de kustbewoner van ‘zijn’ strandje de zee in gaat, hoe verder hij van het strand of het vaste land af raakt. Daar op zee kan hij vormen/informatie/water/zee tegenkomen die hij niet kende. Of zeewater van zijn buurman of van zijn eigen verleden.

Zoals de kustbewoner ver op zee ervaringen opdoet die niet van zijn stukje strand komen, zo doet ook de ontdekkingsreiziger in de (spirituele) geest vondsten, informaties en kennis op die van een ander dan hem- of haarzelf zijn. De oceaan als beeld voor de essentie van bewustzijn verklaart dan ook hoe dat werkt; alle kennis is één geheel. Ieder mens heeft toegang tot een stukje daarvan. En soms gebeurt het dat je buiten je ‘stukje’ treedt.

Waar ‘mijn’ strandje ophoudt en de grote (transpersoonlijke) oceaan begint? Dat is het gebied waar het kleine ikje als vanzelf minimaliseert of verdwijnt. Het is in ieder bewustzijn het gebied waar je over jezelf niet meer als ‘ik’ spreekt maar over ‘hij’, in de derde persoon zelfs.

• Vorige
• Volgende