Laat ik stil zijn…
Het is zaterdagavond. Na een drukke week zit ik met Paul op de bank. Onze vingers zijn zoals zo vaak verstrengeld. We luisteren muziek. Ik buig licht naar hem toe, kijk in zijn stralende ogen waar zoals gewoonlijk het licht uitknalt. Zacht streelt hij over mijn gezicht. Alleen wij twee in dit moment.
Ontroerd rollen de tranen over mijn wangen. Hij houdt zijn hand iets boven mijn hoofd. Het heeft iets weg van een zegening. Ik weet dat hij niet zomaar iets doet. Na zijn ‘bijna dood ervaring’ kijkt hij dwars door alles heen. Hij ziet iedereen als puur licht. Per toeval kwam ik er achter dat hij, hoe zal ik het zeggen, bepaalde gaven heeft. Sinds een half jaar geeft hij healings aan mensen die uit het niets naar hem toekomen. Dan gebeuren er de meest vreemde dingen. Soms voelt iemand dat zijn hart in brand staat en dat oud zeer verdwijnt. Een andere keer is er sprake van een visioen of van een innerlijk reisje. Ook ik vraag wel eens om een healing. Soms zie ik voor mijn geestesoog kleuren, soms wordt er tegen me gesproken, soms klopt de plek tussen mijn ogen, maar deze keer is het anders. Dit is totale verbondenheid. ‘Ik eer jou, Heilige Zoon van God,’ bid ik vurig. ‘Wij zijn één in Christus. Laat mij deze broeder kennen als mijzelf’. Het zijn zinnen die als vanzelf in mij opkomen.
Visie kost niets
Sinds ik vijf jaar geleden met ‘Een Cursus in Wonderen’ begon, train ik mijzelf om de stof in de praktijk te brengen. Ik wil leren om met de visie van Christus te kijken. Visie kost niets, staat in les 27. En als je inderdaad niets liever wilt dan zien, dan zal het gebeuren ook. De Cursus leert niet door woorden, maar door ervaring. Hoe vaak heb ik hem niet ’s morgens, als ik nog maar net wakker ben, helemaal in het licht gezien? Dan is er geen lichaam meer, zelfs de hele slaapkamer verdwijnt. Dat zijn de hoopgevende glimpen die me eraan herinneren dat wat ik met mensenogen waarneem een illusie is. Het helpt enorm tegen de angst die altijd wel ergens op de loer ligt. Mijn grootste zorg is Paul. Als er maar niets met hem gebeurt. Dan zie ik hem weer als een lichaam en koester ik de hoop dat hij weer op de racefiets stapt en mij uit de wind rijdt.
.Jezus vraagt ons om in gedachten te houden dat Hij niet gestorven is. Ik weet dat dit waar is. Ik weet dat we onsterfelijk zijn. Ik weet dat ik niet bang hoef te zijn. Paul is Thuis, verbonden met de Bron. Hij is hier niet voor zichzelf maar voor anderen, voor mij bijvoorbeeld. Hij leert mij zoveel over wat liefde is en ja, er bestaat een andere werkelijkheid. ‘Het onzichtbare kun je niet zien. Maar je als de uitwerking ervan ziet, weet je dat het er moet zijn’, zegt de Cursus, (T, pag 234).
Hemels feestje
Al bestaat er geen wereld, (zoals de Cursus leert), dromen, inclusief nachtmerries, kunnen behoorlijk écht overkomen. Vanaf het eerste moment dat ik Paul zag, nu tweeëntwintig jaar geleden, werd ik verliefd op hem. Stoere vent, dik zwart haar, Griekse neus, krachtige kaak, helderblauwe ogen. Schaker, wielrenner, motorrijder. Binnen de kortste keren waren we getrouwd, maar na een tijdje kwamen de eerste scheurtjes. Hier en daar overschreden we elkaars grenzen. Verzoenen, afstoten, schuldgevoelens. De hele riedel openbaarde zich. Och, overal is wel eens wat. Elk stel heeft wel eens een meningsverschil, zeker als je zo lang samen bent. Het lijkt heel normaal, nu weet ik beter. Op een dag maakte de kosmos er korte metten mee en kwam er een eind aan het leven zoals wij het kenden. Mijn man werd getroffen door een beroerte en die klap kwam hard aan.
Ik huilde, schreeuwde, smeekte, kroop op mijn knieën, bad tot God, de Heilige Geest en deed alles wat ik maar kon bedenken om hem er weer bovenop te krijgen. Ik wist toen nog niet dat hij bijna dood was geweest en in andere sferen vertoefde. Hij had een hemels feestje, ik stuiterde door de hel. Toen hij weer bij bewustzijn kwam straalden zijn ogen zo intens van een onaards licht, dat alles in mij veranderde. Iets brak in mij. Nooit meer zal ik jou zien zoals voorheen. Nu ga ik het anders doen. Goddank, ik krijg een tweede kans!
Wonderen
Ik heb er een boek over geschreven, de details sla ik hier dus over. Vlak daarna begon ik met ‘Een Cursus in Wonderen’. Iets dat ik nu nog steeds beschouw als mijn redding. Ik verslond het, ging ijverig aan de slag met de lessen, het roer moest om. Langzaam begon ik onderscheid te maken tussen liefde en het liefdeloze. Tussen het heilige en onheilige, tussen het ego en het Goddelijke. Toen ik eenmaal de kracht van zegeningen begon te ervaren, zegende ik alles en iedereen. Ik concentreerde mij op Paul. Mijn eerste doel was lichamelijke genezing. Het was een heimelijke wens, want inmiddels had ik heus wel gelezen dat het wonder een omslag in waarneming is. Dat is als je het licht in alles ziet en met de visie van Christus ‘kijkt’. Stiekem hoopte ik toch dat het lichaam zou herstellen, dat hij uit de rolstoel zou komen en, please, weer zou gaan praten. ‘Zelfs in een droom’ zei ik tegen de Heilige Geest, ‘ is dit nergens voor nodig.’
Soms word ik geconfronteerd met vragen van mensen. Al die zorg die ik op mij neem. Men kan zich er geen voorstelling van maken. Liefde heeft geen gewicht, maar probeer dat maar eens uit te leggen tijdens een praatje in de supermarkt. Toegegeven, het is niet altijd gemakkelijk. De frustratie slaat heus nog eens toe. Ondertussen ben ik wel zover dat ik de egoklets herken, wat natuurlijk niet wil zeggen dat het dan ook zomaar verdwijnt. Toch ben ik vastberaden. Ik heb maar één doel. God is mijn doel. Wat Hij mij toont beschouw ik als mijn leerweg. Ik wil met liefde kijken naar alles wat het leven mij voorschotelt. Geen gemakkelijke klus kan ik je verzekeren, maar wel het nastreven waard. Het loont zich de moeite om je te oefenen in vergeving. Inmiddels heb ik vele wonderen meegemaakt. Ja, ook fysiek. Paul loopt alweer hele stukken. Doordat hij zich niet kan verwoorden heb ik geleerd om me af te stemmen. Onze communicatie is zowat telepathisch, maar het belangrijkste is dat ik zijn onschuld, zijn zondeloosheid, zijn heiligheid erken. Dat is de omslag in denken waar de Cursus het over heeft.
Rustig aan
Ik weet niet waar Paul uithangt, ik heb er een vaag besef van. Iedereen die hij ontmoet, man zowel als vrouw, kust hij blij de hand. Hé, daar is een lichtwezen! Elke ontmoeting is er een van grote vreugde en zonder een spoortje oordeel. Elke ochtend staat hij zingend op. Daar kan iedereen wat van leren. Hij weet zoveel meer dan ik. Hij is in de wereld, maar beslist niet van deze wereld. Als ik vragen stel over waar hij is, wil hij er meestal niets over kwijt. Dan legt hij een vinger op zijn mond. Dit is te groots, te heilig, om überhaupt over te praten. Ook ik moet dan zwijgen. Soms zijn er momenten waarin hij wel bereid is om informatie te geven. Dan schreeuwt hij een beetje om het gekrakeel van de wereld duidelijk te maken. Met zijn hand beeldt hij vervolgens verschillende bewustzijnsniveaus uit. Het eindigt steevast met het gebaar van één rechte lijn van boven naar beneden. Eén zijn met je Ware Zelf, is mijn vrije vertaling. Voorbijgaan aan de wereldse afleiding. Stap voor stap je weg volgen. ‘Rustig aan’ is een zin die hij gemakkelijk uitspreekt. Niets forceren. Weten dat je niets hoeft te doen als je op één lijn staat met het Goddelijke, de Godskracht in jou.
Het is een gewone zaterdagavond, thuis op de bank. Woorden zijn overbodig, liefde is onze taal. Ik weet dat genezing bij mijzelf begint. Keer op keer zegen ik de Christus in hem. Wil ik het lichaam zien of de geest? Wat valt er nog meer te wensen dan het opheffen van elk idee over afscheiding? Ik glimlach door mijn tranen heen. Ik heb mij verzoend, met mijzelf, met de relatie, met de situatie. Elke dag met deze man is een wonder. Ik voel me bevoorrecht dat ik bij hem mag zijn. Hij is zo krachtig, zo wijs, zo een en al liefde (en nog steeds ontiegelijk knap). De genade is er altijd geweest, nu ben ik in staat om te ontvangen. Alle stress had ik mij kunnen besparen als ik had geweten dat alles bedoeld is om terug te keren naar liefde. Er is maar één ogenblik, daar is alles te vinden, daar ben ik nu. En ik zeg: ‘Dank U Vader. Dank dat U mij niet heeft verlaten en dat U deze Hoogst Heilige Zoon heeft gezonden zodat ik mij U weer kan herinneren.’ De speciale relatie bestaat allang niet meer. Dit is het zoveelste heilige ogenblik. Telkens raakt het me diep in mijn hart. Ja, ik aanvaard mijn broeder precies zoals hij is. Paul laat mij zien hoe het moet. Nu is het wachten op God, dat hij de laatste stap zet. Ik heb geroepen. Laat ik dan nu stil zijn en voorgoed voorbij alle illusies gaan. Laat ik stil zijn opdat ik voor eeuwig mag ontwaken in de waarheid dat wij één zijn. Er is niets anders dan dat.
Dit artikel is geplaatst is het decembernummer van MIC Magazine, platform voor Miracles in Contact.
Miracles in Contact
Miracles in Contact is een vrij toegankelijk open platform voor iedereen die geïnteresseerd is in Een cursus in wonderen, het boek dat voor velen een grote inspiratie is om meer vanuit liefde dan vanuit angst te leven.
Op deze website kun je terecht voor informatie en literatuur over de Cursus, contact met leraren of medestudenten, workshops, lezingen, vragen en antwoorden.
De naam Miracles in Contact, oftewel Wonderen in Contact verwijst naar ons allen. Volgens Een cursus in wonderen zijn wij de wonderen, die met elkaar in verbinding zijn. In wonderprincipe 24 staat Jij bent een wonder... (T1.I.24:2)
Meld je aan voor onze gratis digitale nieuwsbrief (linksonder op deze pagina) en blijf op de hoogte van actuele ontwikkelingen en activiteiten. Deze nieuwsbrief wordt maandelijks rond de 20e verstuurd. Lees hier de laatst verzonden nieuwsbrief.
Het MIC Magazine ontvangen donateurs vier keer per jaar.
Word donateur en ontvang vier keer per jaar het magazine.
Boek: Jij bent een Wonder! www.jijbenteenwonder.nl