Het paranormale, heel normaal…

Je loopt door de stad en denkt aan een vriendin. Als je de hoek om gaat kom je haar tegen. Wat een toeval. De telefoon gaat, je weet dat het een oud klasgenootje is. Hé, dat is lang geleden. Je droomt dat je oma is overleden, dezelfde dag hoor je dat ze is overgegaan. We hebben allemaal mediamieke gaven, iedereen is in feite paranormaal.

Iedereen is in aanleg spiritueel en beschikt over paranormale gaven. Alleen heeft niet elk mens de behoefte om dit te ontwikkelen. We kennen mediums als Char, Rosemary Altea, Derek Ogilvie, Lisa Williams, en Robbert van den Broeke. Vol verbazing kijken we naar de ‘readings’ op tv. Hoe kunnen die paragnosten dat nou weten? Maar is het eigenlijk wel zo bijzonder? Bewust of onbewust heeft iedereen toegang tot onzichtbare werelden, parallelle dimensies, en energievelden waar je op kunt inpluggen. Ik hoef niet ver te zoeken voor verhalen. Laatst was ik op de boerderij waar ik ben opgegroeid. Oom Guus vertelde nog eens het verhaal van hoe hij door de weilanden liep en mij op een bankje aan de rand van het bos zag zitten. Aangekomen bij de plek bleek ik er helemaal niet zijn. Even later zag hij mij weer. Nu twijfelde hij of zijn waarneming klopte, maar deze keer was ik er wel. Hoe kan dat? Blijkbaar ben ik eerder aangekomen dan ik zelf. Mijn zus Marisa heeft iets soortgelijks meegemaakt. Om tien uur ’s avond lag ze in bed op haar zoon Roy te wachten. “Ik hoor hoe de deur open gaat en hoe Roy naar mijn slaapkamer loopt. Hij geeft mij een natte kus op het voorhoofd en zegt: “Ik ben thuis mam.” Ongeveer een minuut later, deze keer met de ogen open, hoor ik dezelfde voetstappen, krijg ik dezelfde kus, en zegt hij precies dezelfde woorden. Volgens Roy kwam hij net thuis.” Hoe kun je iemand zien terwijl hij er niet is? Toch komt het vaak voor.

Ik ga hemelen Het paranormale is veelomvattend. Tot simpelweg luisteren naar je intuïtie, tot en met het zien van Engelen, Jezus, overledenen, of vreemde geesten. Mensen die een bijna dood ervaring hebben gehad zijn in kristallen steden geweest, hebben ontmoetingen met lichtwezens, en horen een stem. Ook op het sterfbed maak je de vreemdste dingen mee. Mijn buurvrouw Nicolle kan er over meepraten. “Mijn moeder was stervende en sliep veel. Telkens als ze wakker was riep ze: ‘Ik ga hemelen’. Ze straalde. Als ze wegzakte en weer wakker werd riep ze: ‘Ben ik hier nog steeds? Ben ik niet al in de Hemel?’ Dat was heel mooi.” Wij mensen zijn onbegrensd. Denk ook eens aan telekinese, waarbij met geestkracht voorwerpen beginnen te bewegen. Een vriendin van mij was ooit zo woedend op haar ex- vriendje dat hij haar wanhopig belde of ze alstublieft wilde ophouden. Deuren klapperden en rode lichtschichten schoten door de kamer. Ooit heb ik kennis gemaakt met Uri Geller. Voor mijn neus boog hij een vork. Niet dat ik onder de indruk was, maar het laat wel zien dat met de geest alles mogelijk is.

Enge verhalen Kinderen spelen vaak met onzichtbare vriendjes die alleen zij kunnen waarnemen. We zijn allemaal helderziend. De een op jonge leeftijd, de ander op het sterfbed. Paranormale ervaringen hoeven niet altijd leuk te zijn. Zo heb ik zelf een keer meegemaakt dat midden in de nacht de telefoon ging. Versuft en zonder het licht aan te maken liep ik naar de woonkamer waar ik tegen een onzichtbaar iemand aan botste. Dat was eng, want ik voelde een negatieve energie. Marisa heeft ook iets griezeligs meegemaakt. Ze logeerde bij een vriendin waarvan de man net zelfmoord had gepleegd. ’s Avonds in bed lag ze op haar buik. Marisa: “Ik hoorde jazzmuziek en voel een druk op mijn rug, alsof iemand op mij zat. Ik wilde roepen, maar ik was verlamd. Heel hard dacht ik: ‘Gaby, ga van mij af!’ Ik wist dat hij het was. Daarna was hij ook weg.” Soms is een waarschuwing op z’n plaats. Zo speelde ik als tiener met het Quija bord, dat we toen ‘glaasje draaien’ noemde. Je kunt dan vragen aan geesten stellen. De antwoorden werd steeds gekker en binnen de kortste keren vloog het servies door het huis. Later hoorden we allemaal een onnatuurlijke schreeuw. Best akelig. Mocht jou ooit iets in deze trant overkomen, roep dan altijd Aartsengel Michael of Jezus aan en het zal verdwijnen.

Wat doet DIE hier?! Dat het leven na de dood niet ophoudt blijkt uit de vele verhalen over het zien of voelen van overleden dierbaren. Je ruikt een bepaalde geur, de vlam van de kaars flakkert terwijl er geen raam openstaat. Een foto valt om, een vlinder belandt hartje winter op je schouder, of er dwarrelen opeens veertjes om je heen. Paranormale verschijnselen zijn meestal positief en soms ook grappig. Laatst zag ik de NCRV documentaire: ‘Retourtje Hiernamaals’. Een hoogopgeleide, rationeel ingestelde, vrouw werd met spoed in het ziekenhuis opgenomen. Diezelfde nacht werd ze wakker en zat er een man aan het uiteinde van haar bed. Ze schrok zich wezenloos en sprong de badkamer in: ‘Help, dat is Jezus! Wat doet DIE hier?!’ Toen ze van de angst bekomen was, was Jezus er nog steeds. “Ik wil niet naar je kijken,” piepte ze, “maar mag ik wel je hand vasthouden? O, help, die hand voelt heel echt”. Ze was half in een shock en ik heb er hartelijk om moeten lachen.

Als ik toch bij oom Guus ben vraag ik aan tante Annie of ze nog wel eens de geest van mijn oma ziet. “Oh neen, hoor. Vroeger zat ze vaak in de keuken en dat vond ik best gezellig. Maar toen ze ook op de slaapkamer verscheen heb ik haar gevraagd om weg te gaan. Daarna is ze niet meer teruggekomen.” Dat wordt even zo verteld. Heel normaal dus, dat je je dode schoonmoeder vriendelijk verzoekt om de slaapkamer te verlaten. Het paranormale is ook eigenlijk heel normaal. Natuurlijk, hoe meer je open staat voor je intuïtie en ingevingen, hoe meer helderziende informatie tot je komt. Voorkennis is geen speciaal vermogen. We zijn er allemaal mee uitgerust, maar je kunt het wel aanscherpen door te oefenen. Hoe paranormaler je wordt, hoe meer je vanuit het derde oog gaat zien. Je neemt voorbij de vorm waar en gaat voorbij ruimte en tijd. Alle kennis is er al, energie gaat nooit verloren. Ooit kwam ik een keer per ongeluk op een bloemenseance terecht. Iedereen moest een bloem van iemand in de groep bespreken. Zoiets had ik nog nooit gedaan, ik geloofde er ook niet in. Dus ik zei maar wat. Toen bleek dat alles klopte, was niemand verbaasder dan ik.