“Alles draait om vergeving, opgeven van grieven, van wrok, woede, weerstand.” Mooi spiritueel inzicht (misschien), maar hoe gaat zo’n inzicht nu echt voor je leven.

 

 

 

Een van de methodes kan zijn: ‘Een Cursus in Wonderen’. Aan de hand van dit inmiddels wereldberoemde boek bemediteer je dagelijks een nieuwe les, zodat de inzichten zich in je kunnen nestelen. Lisette Thooft nam, na aanvankelijke aarzeling, de proef op de som. “Volgens mij is ‘Een Cursus in Wonderen’ een mystieke ontwikkelingsweg.”

 

De kok van de rebalancing opleiding waarvan ik nu in het tweede jaar zit, begon erover: of ik A Course in Miracles weleens had gedaan. “Nee,” zei ik, “en die ga ik ook nooit doen, dat is niks voor mij.” Hij dacht van wel en ik beloofde vaagjes dat ik ernaar zou kijken.

Wat ik niet deed. Want ik wist dat die tekst was gechanneld, een halve eeuw geleden, en ik houd nou eenmaal niet van gechannelde teksten.

In het volgende opleidingsblok met dezelfde kok vroeg hij of ik nou al met die cursus in wonderen bezig was?

“Nee,” zei ik, “en eerlijk gezegd, het zit er ook niet in hoor.”

“Ik zou het toch maar doen als ik jou was,” zei hij.

Dit herhaalde zich nog eens. Hier was iemand duidelijk de missie aan het bedrijven. Nou ja, dacht ik ten slotte, het kan geen kwaad voor een spiritueel journalist als ik om er beroepshalve kennis van te nemen.

“Oké,” zei ik, “als ik het recept van die worteltaart van jou mag, dan zal ik die cursus gaan bekijken.” Want die taart van hem was echt goddelijk.

Beroemdste cursus

Dus toen zat ik op een dag met het vuistdikke boek op mijn schoot van de beroemdste cursus van de afgelopen eeuw (er zijn miljoenen exemplaren van verkocht over de hele wereld) en ik begon meteen maar in het cursusgedeelte, het Werkboek genaamd. De bedoeling is dat je elke dag een les leest en erop mediteert, een paar keer per dag; na een jaar heb je de cursus dan gedaan want er zijn 365 lessen. Ik ging er wat sneller doorheen. Inmiddels ben ik bij les 79 en ik moet zeggen: ze hebben me te pakken hoor. Het begint te werken, en ik vind het heel bijzonder.

Onlangs liep ik de hele dag te denken: “Het Licht is gekomen. Ik heb de wereld vergeven.” En ik kan je vertellen dat dat een heerlijke gedachte is. Alles draait om vergeving en het opgeven van grieven, van wrok en woede en weerstand. In het Licht van God is de schepping perfect en is er niets om boos over te worden. En ik kan er een glimp van opvangen: er is een staat van zijn waarin je alleen nog maar zonder oordeel, in verwondering, bewondering en liefde ziet, hoort, voelt hoe dit wonderbaarlijke leven waarin we geworpen zijn, zich ontvouwt.

Een wonder in termen van de Cursus is niet dat er iets gebeurt wat eigenlijk niet kan volgens de natuurwetten, maar een wonder is “een natuurlijke impuls van een oordeelvrije gedachte en liefdevolle handeling in deze wereld en de directe (maar vaak niet direct zintuiglijk waarneembare) invloed daarvan op anderen” lees ik op Wikipedia (Een Cursus in Wonderen) en op zulke wonderen hebben we allemaal recht.

Mystiek ontwikkelingsweg

Volgens mij is Een Cursus in Wonderen een Westerse, met christelijke termen beklede mystieke ontwikkelingsweg die je leidt naar de diepste grond van jezelf, daar waar je individuele zelf grenst aan en overgaat in het goddelijke. Mijn goeroe Barry Long zei al dat je de woorden van Jezus “Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven” letterlijk moet nazeggen: de waarheid is in mij. En dat zegt de Cursus ook: het Licht is in mij, de wil van God is in mij.

Ik schort mijn oordeel op. Van het channellen begrijp ik niets. Maar hier geniet ik van.

Doe mij maar zo’n wonder…

• Vorige
• Volgende