Toen mijn vader overleed, bleef ik achter met schuldgevoelens. Had ik hem maar vaker gezien. Had ik hem maar vaker verteld dat ik van hem hou ondanks onze jarenlang ruzies. Had ik hem maar beter begrepen. ‘Had ik maar’ is de ultieme taal van schuldgevoelens; voor diegenen die iemand verloren hebben klinkt het waarschijnlijk niet onbekend.

 

Toen er een beroemde sjamaan uit Peru op bezoek kwam in Nederland, besloot ik hem te raadplegen. Sjamanen staan er tenslotte om bekend dat zij contact hebben met het zielenrijk. Ik vermoedde dat Don Ramon mij kon helpen om in vrede te komen met mijn vader. Don Ramon is nagenoeg blind en zo krom als een hoepel. Toch wandelde hij met zijn volle bepakking nog regelmatig tientallen kilometers door de Andes op 5000 kilometer hoogte. Op negentigjarige leeftijd!
De Q’ero sjamaan ontving mij en vertelde direct in zijn eigen taal dat er iets op mijn borst drukte. Ik moest van hem eerst een uur mediteren onder een boom, om zelf te ontdekken wat het was. Dat was niet moeilijk, het drukkende pijnlijke gevoel kwam van de schuldgevoelens die ik meedroeg en hadden met mijn vader te maken. Toen ik dat een uur later aan de gids vertelde die het vertaalde, keek Don Ramon mij glazig aan. Ik had gehoopt dat hij iets magisch uit zou voeren om mij te bevrijden van dit gevoel, toen hij zonder verdere voorkennis zei: ‘Je vader is allang over naar de andere wereld. Jij houdt hem hier met je schuldgevoelens.’ De tranen sprongen in mijn ogen en de druk op mijn hart werd even iets minder.
Verder vertelde hij dat zijn volk gelooft dat onze ouders en voorouders spirituele gidsen voor ons worden als ze overlijden, mits we ze los kunnen laten. Dat loslaten gaat niet door te proberen ze te vergeven en te vergeten. Het gaat juist door ze te eren voor wat ze voor ons betekend hebben. Verder vertelde de oude sjamaan dat het om vergeving draait. Ik zei dat ik al lang had geprobeerd om mijn vader te vergeven toen Don Ramon mij corrigeerde. ‘Je moet jezelf leren vergeven voor jouw aandeel. Jouw vader heeft verantwoordelijkheid voor zijn aandeel, daar moet hij nu, na zijn dood, rekenschap voor afleggen.’ Het gaf mij een enorme opluchting wat hij vertelde. Het klonk ook zo logisch. Maar hoe moest ik dat in de praktijk toepassen? Don Ramon zag mijn vertwijfeling en vertelde over een prachtige ceremonie die de Q’ero houden als er iemand sterft die belangrijk voor hen is. Hij vroeg mij of ik zelf zo’n ceremonie uit wilde voeren om het vergevingsproces in te zetten. Ik knikte gretig.
De Q’ero-vergevingsceremonie Q’ero-vergevingsceremonie gaat als volgt: je hebt drie bloemen nodig, een gele, een rode en een witte en een zaadje van een boom of plant. Je zondert je af op een plek in de natuur waar je niet gestoord kunt worden. Je kiest een grote boom uit. Dan neem je de gele bloem in je handen. De bloem is al dood en staat voor dat wat geweest is. Je gaat rondjes lopen om de boom, tegen de klok in. Terwijl je dat doet, laat je herinneringen bovenkomen van mensen die je teleur hebt gesteld, waar je ruzie mee hebt of mee bent gebroken. Je spreekt deze situaties hardop uit, en spreek daarbij uit dat je je verantwoordelijkheid neemt voor jouw aandeel in dat wat gebeurd is, dat je je les hebt geleerd en dat je jezelf vergeeft. Je blijft net zolang met de gele bloem om de boom lopen en hardop uitspreken, totdat er niets meer bovenkomt. Hierna kniel je bij de boom en begraaft de gele bloem. Dan neem je de rode bloem in je hand en gaat weer in rondjes om de boom lopen. Je spreekt daarop alle keren uit dat je jezelf teleur hebt gesteld of in de steek hebt gelaten. Je neemt daarvoor je verantwoordelijkheid, beseft dat je je les hebt geleerd en als het proces klaar is, vergeef je jezelf en begraaf je de rode bloem.
Dan neem je de witte bloem in je hand, die je hebt gereserveerd voor de speciale persoon die is overleden en voor wie je het vergevingsproces in wilt zetten om hem of haar los te kunnen laten. Je loopt weer tegen de klok in. Je haalt je alle momenten voor de geest waarin jullie ruzie hadden en andere onopgeloste zaken. Hetzelfde proces, neem verantwoordelijkheid, leer je lessen en vergeef jezelf. Dan blijf je lopen en besef je wat deze speciale persoon allemaal voor je heeft betekent. Wat hij of zij je geleerd heeft, hoe jullie hebben gelachen en genoten, wat voor bijzondere dingen jullie samen hebben gedaan. Bedank de ander voor wat hij of zij voor je betekent heeft. Dan begraaf je de witte roos. In de laatste ronde neem je het zaadje dat je hebt meegenomen en loop je met de klok mee. Je maakt nu contact met je verlangens en intenties voor de toekomst. Laat bovenkomen wat er komt en spreek dat wederom hardop uit. Als je hiermee klaar bent, begraaf je het zaadje en hiermee sluit je de ceremonie af.
Het is een intense ceremonie om te doen. Je staat er alleen voor, ziet pijnlijke herinneringen, gevoelens en emoties onder ogen en spreekt ze ook nog eens hardop uit. Allemaal zaken die de meesten van ons niet gewend zijn, ik zeker niet. En toch is deze Q’ero vergevingsceremonie voor mij onbetaalbaar geweest. De druk op mijn borst verdween meteen en vanaf die dag kon ik met een groot gevoel van liefde terugkijken op de bijzondere band die ik met mijn vader had. De pijnlijke herinneringen waren er ook nog, maar het waren niet meer dan dat: herinneringen. De lading was eraf, na één pijnlijk middagje in het bos. Terwijl velen van ons jaren- en soms zelfs decennialang gebukt gaan onder pijnlijke herinningen en onafgemaakte zaken die de stroom van liefde blokkeren tussen ons en de mensen die belangrijk zijn geweest in ons leven. De Q’erosjamanen leren ons dat we onszelf kunnen en mogen vergeven, en dat we de belangrijke mensen in ons leven dankbaar mogen zijn en met liefde los mogen laten, zodat zij onze spirituele gidsen en beschermengelen kunnen worden. Elke keer dat je een ander aanvalt, versterk je je eigen schuldgevoel. Daarom is geweldloodheid ook zo zinvol. Er valt tijdens je verblijf op aarde maar één mens te vergeven, en dat ben jij zelf. Jij bent de rechter. Jij bent de jury. En jij bent de gevangene.

Paul Ferrini – Ik ben de Poort

• Vorige
• Volgende