In de loop der jaren is er zo nu en dan onderzoek gedaan naar behandeling op afstand met diverse technieken. De resultaten zijn nogal wisselend. Een recente studie naar reiki op afstand voor pijn na een keizersnede laat bijvoorbeeld geen effect zien op de pijn. Wel hadden de vrouwen in de reiki-groep een lagere bloeddruk en hartslag.

 

Een analyse van verschillende onderzoeken laat eveneens geen effect van ‘distant healing’ zien bij het chronischevermoeidheidssyndroom. Wel is er effect als je weet dat je behandeld wordt. Dat blijkt uit een onderzoek met reumapatiënten: degenen die wisten dat ze op afstand behandeld werden, voelden zich beter en hadden minder pijn. Of ze erin geloofden of niet, maakte niet uit.

Mensen die weten dat ze behandeld gaan worden, zijn zich op dat moment waarschijnlijk ook beter bewust van hun klacht. Wellicht geeft dit mede richting aan meer welbevinden. Een klein onderzoek naar mensen met chronische pijn die door een Japanse healer op afstand behandeld werden, laat ook een verbetering zien bij de experimentele groep.

Het is niet eenvoudig om eenduidig aan te tonen dat behandeling op afstand helpt bij het verminderen van klachten. Maar dat er wel degelijk sprake is van invloed op afstand, bleek al uit ouder onderzoek van William Braud en Marilyn Schlitz. Zij hebben in de jaren negentig 30 experimenten van ‘mentale invloed op afstand’ op een rij gezet en statistisch beoordeeld. Het resultaat was dat ‘intentie tot behandeling’, in welke variant dan ook, een duidelijk niet aan het toeval toe te schrijven effect heeft op de fysiologische toestand van de ontvanger.

Dean Radin van de Sonoma State University in Californië en zijn collega’s borduurden daarop voort en bedachten een nieuw experiment naar het effect van intentie op het autonome zenuwstelsel van een ‘ontvanger’. Ze wilden vooral weten welke elementen kunnen meespelen bij een behandeling op afstand.

Daarvoor deelden ze 36 (echt-)paren in drie groepen in. Van elke deelnemer werd de huidweerstand gemeten. De ontvangende partner ging ontspannen zitten in een afgeschermde kamer, terwijl de ‘zendende’ partner zich een aantal keren 10 seconden lang met zijn helende intentie op de ander richtte.

Van elk paar was één van de partners kankerpatiënt. In de eerste groep werd de gezonde partner eerst getraind in het sturen van helende intentie naar de patiënt en vervolgens gevraagd dit gedurende drie maanden dagelijks te doen voordat de metingen zouden beginnen.

In de tweede groep werd de huidweerstand gemeten zonder dat de gezonde partner getraind was, maar hij zou het daarna wel gaan leren. Dit was de ‘wachtlijstgroep’. De derde groep werd helemaal niet getraind in het sturen van helende intentie.

Tijdens de intentieperiodes nam de huidweerstand zoals verwacht inderdaad toe, met pieken bij de getrainde groep, wat minder effect bij de wachtlijstgroep en nog minder effect bij de controlegroep. De onderzoekers concluderen dat helende intentie – behandeling op afstand – invloed heeft op het autonome zenuwstelsel van de ontvanger.

Het lijkt erop dat een sterke helende intentie dit effect versterkt, zeker als iemand daarin getraind is, aldus de onderzoekers. De studie verscheen in het tijdschrift Explore: The Journal of Science and Healing.

 

 

 

 

 

 

 

• Vorige
• Volgende