Raast alom de terreur, zoals Marinus van den Berg onlangs dichtte naar aanleiding van de aanslagen in Parijs? “Hier in ieder geval niet”, reageert Lisette Thooft.

 

Zij pleit voor een gezonde dosis relativering van alle media-aandacht voor de verschrikkingen van het leven. Het is een misvatting dat we pas rust kunnen vinden als alles veilig is. Het leven is per definitie onveilig. Accepteer dat en laat je niet gek maken. Mag het een onsje minder met de ‘bewogenheid’?

“Misschien is geloven een appel om niet ten onder te gaan in onverschilligheid,” schrijft Marinus van den Berg in een stuk op deze site, getiteld ‘Laten we de hoop ondanks alles aanblazen’ – over de angst die mensen op het moment voelen, vanwege de terreuraanslagen, zoals in Parijs. Hij besluit met een gedicht.

Ik vond het een mooi stuk hoor. Maar ik was het niet eens met zijn oproep tot nog meer bewogenheid. Volgens mij is het probleem juist dat we zo bewogen raken door de nieuwsberichten dat we er bang van worden, waarmee we precies doen wat terroristen willen dat we doen.

Alom

Ik had ook bezwaren tegen de dichtregels ‘Schijnveiligheid rest nog/ nu alom terreur raast’.

Ik kijk om me heen. Raast er alom terreur? Hier in elk geval niet. De enige terreur die ik ben tegengekomen was in de krant, een stuk papier volgedrukt met lettertjes en foto’s. Ook op de televisie zou ik vast veel terreur zijn tegengekomen, in de vorm van flitsende beelden en opgewonden geluiden die door de lucht reizen op weg naar mijn zintuigen, ware het niet dat ik al maanden de tv niet aan heb gehad.

Ik heb geen schijnveiligheid nodig. Hoe meer ik ontspan, hoe veiliger ik me voel. Zo is het, en niet andersom ‘hoe veiliger ik ben, hoe meer ik me kan ontspannen’.

We zijn nog nooit zo veilig geweest, als mensheid, maar die ontspanning is niet vanzelf meegegroeid. Je hebt ook helemaal geen fysieke veiligheid nodig om je te ontspannen. Veiligheid is altijd schijn, want iedereen kan in principe elk moment ziek worden, doodgaan, pijn lijden, iets of iemand dierbaars verliezen, enzovoort. Ontspanning bereik je alleen maar door het leven te accepteren zoals het is, inclusief pijn.

Ongelooflijk voorspelbaar

Toen ik op mijn Iphone de eerste berichten over de terreurdaden in Parijs zag, dacht ik: wat zal ik de komende weken snel klaar zijn met de krant. Want wat is het toch ongelooflijk voorspelbaar wat de media doen na zo’n gebeurtenis. Elke dag zijn volkomen voorspelbaar de eerste zoveel pagina’s gevuld met ooggetuigenverslagen, achtergrondanalyses en vooral heel veel emoties, vrijwel identiek aan de ooggetuigenverslagen, achtergrondanalyses en emoties die we bij vorige soortgelijke gebeurtenissen in onze kranten vonden. Volkomen voorspelbaar ebt het daarna langzaam weg. Tot de volgende vergelijkbare gebeurtenis, waarna weer alles uit de kast getrokken wordt, precies op dezelfde manier.

Niet bang

Ik heb het allemaal overgeslagen. En ik ben dus ook totaal niet bang geworden. Ik vind helemaal niet dat de terreur ‘nu wel heel dichtbij komt’. Sterker nog, mijn leven is nooit vrediger geweest dan nu, op het moment. Zelfs de kibbelpartijtjes met mijn geliefde echtgenoot hebben tegenwoordig een gloed van humor, warmte en acceptatie.

Mijn leven is goed, zeer goed, God zij dank. En ik denk dat ik met die schijn-onverschilligheid de wereld beter dien, dan met angst en beven.

• Vorige
• Volgende