Vraagt u zich wel eens af wat de wandelaar beweegt? Waarom hij of zij, zijn of haar rug, van onder tot boven heeft volgestouwd met wie weet wat?

 

 

Waarom diegene door bergen en dalen trekt, langs autobanen en rivieren, door bossen en weilanden, door binnensteden en buitenwijken terwijl ook voor een strandstoel gekozen had kunnen worden? Of een terrasje? Nou, dat zal ik u vertellen, want ik ben zo iemand.

Het begon vier jaar geleden met zomaar een etappe van het bekende Pieterpad. Verwonderd over zoveel schoonheid op zo'n nietig stukje Nederland, wilde ik nog maar één ding: het hele pad op mijn naam zetten. Nooit gedacht zoveel verschillende landschappen aan te treffen in ons kleine land. Na dit pad volgden het Lingepad, het Oeverloperpad en het Maarten van Rossumpad. De afstanden werden langzaam steeds groter. Het meeste liep ik met mijn vaste wandelmaat. Soms met een ander maatje en ook vele malen alleen. Het één is niet beter dan het andere. Het is anders. Samen lopen, leert je veel over jezelf. Door interactie met de ander vallen puzzelstukjes op zijn plaats. Je vriend is je spiegel in je proces. Je komt op de tocht altijd tegen waar je op dat moment staat in je leven. Zo binnen, zo buiten.

Wanneer je alleen loopt, kun je bijzondere ontmoetingen hebben. In Drenthe stuitte ik op vijf jonge padvinders. Ze waren gedropt en moesten hun blokhut terug zien te vinden. Of ik wist waar het was? Toen ik het aanwees in mijn wandelboekje klonk een meerstemmig 'daar komen we godverdomme net vandaan!' Terwijl ik ze begeleidde, vertelden ze me allemaal hun belevenissen. 'Ik heb ADHD' - 'ik had gisteren bijna mijn vinger eraf' - 'ik slaap nooit.' Ze waren zo dankbaar toen ze uiteindelijk hun huisje weer zagen.

Of die keer dat ik gewoon wist dat ik met de oude man aan de overkant van de straat een praatje moest gaan maken. In het Engels vertelde hij dat hij in de crisis van de jaren '50 emigreerde naar Australië. Hij was daar van alles en nog wat, zoals goudzoeker en cowboy. Hij heeft daar een heel leven gehad. Zowel in rijkdom als in armoede. Nadat zijn vrouw gestorven was, zocht hij contact met zijn roots in Groningen. Hij heeft nu een relatie met een vrouw waar hij vroeger bij in de klas zat. Vanaf de kleuterschool.

Ondertussen hadden mijn maat en ik een nieuw doel gevonden. De E8 van Ierland naar Turkije. We hadden het Nederlandse deel tenslotte toch al samen gelopen.

In Polen vonden we in 'the middle of nowhere' spiksplinternieuwe houten chalets. Dat kun je niet verzinnen. Wie komt daar ooit overnachten? We mochten er eentje huren voor slechts vijftien euro per nacht. De beheerder stak zelfs de open haard voor ons aan.

In de Eiffel moest ik in de bergen plots heel sterk denken aan mijn ernstig zieke tante. De tranen liepen over mijn wangen. Het was pittig, ook vanwege de hitte. In het dal zwaaiden voor mijn neus de kerkdeuren open en liepen mensen in het zwart de straat op. Hoe is het toch mogelijk? Zo boven, zo beneden.

Voor Ierland hadden we alleen de vliegtickets geregeld. Door een wonder haalden we net op tijd ons vliegtuig. Op het groene eiland kregen we steeds een lift wanneer we die nodig hadden. Een Ier maakte voor ons ontbijt, regelde onderdak en vervoerde onze bagage. Ons einddoel, het gehucht Shrone, konden we halen omdat de man, die in een nabij gelegen tankstation werkte, daar 'toevallig' geboren was. Hij wist de weg en haalde ons daar later op toen het al behoorlijk donker was.

Je hoeft niet per se van je huis naar Santiago de Compostela te lopen om een pelgrim te zijn. Pelgrim kun je in mijn ogen overal zijn. Alles is tenslotte met elkaar verbonden. En dat mag je iedere keer weer ervaren. En daarom loop ik. Heel graag.

• Vorige
• Volgende