Paard (column)

paarden Op mijn rode mountainbike rijd ik door het Duitse landschap.

Een jonge vrouw met een paard werpt me terug in de tijd. Terug naar de ponyboerderij van mijn oom. Een heerlijke tijd die ik iedereen zou gunnen. Trots als een pauw was ik toen hij met zijn ponykar bij onze lagere school kwam. De hele klas op de bankjes voor een ritje in de buurt. Hand uitsteken en verkeersopstoppingen wanneer de pony zijn behoefte moest doen. De tijd dat alles kon.

Week in week uit kwamen er jonge meiden op zijn erf. Met engelengeduld kamden zij pony's en paarden, poetsten ze zadels en draafden ze in de wei. Tot ze van de één op de andere dag totaal wegbleven. De dag dat ze jongens ontdekten. Zal deze woorden nooit vergeten. Mijn oom, de ervaringsdeskundige. Prijs me gelukkig dat zijn kleindochter de teugels heeft overgenomen.

Tijdens een groepsreis door Costa Rica meldt de leidster dat er paardrijden op het programma staat. Ondanks mijn jeugd heb ik altijd groot ontzag gehad voor dit edele dier. Durf ze nauwelijks een suikerklontje uit mijn hand te laten eten. Weiger dan ook mee te gaan. Slim probeert de leidster via mijn maatjes om me om te praten. Ga overstag.

Langzaam klimt het paard door de bergen. Het is geweldig. Meld haar dat ik blij ben dat ik mee ben. Zij heel nuchter: 'dat wist ik wel.' Bij een ravijn houden we pauze. Vanaf het paard kijk ik een immense diepte in. 'Hij zal toch niet springen?' zeg ik. Denk aan Bruce Willis te paard in Die Hard. 'Dat paard is niet gek!' zegt ze. Niet overtuigd probeer ik zoveel mogelijk van het uitzicht te genieten. Een zucht van verlichting wanneer we verder trekken. Op het strand mogen we helemaal los gaan. Hij sprint rakelings langs palmbomen. Ben bang dat mijn knieën tegen de bomen komen. Is hij vergeten dat ik op zijn rug zit?

Het paard als spiegel, een workshop. Kans uit duizenden. Ik ga. Verdeeld over twee groepen het paard tussen vier pionnen zien te krijgen. De enige aanwijzing dat een paard een kuddedier is. Besluiten als kudde te gaan lopen. De vrouw met het meeste verstand van paarden krijgt de leiding. Het gaat goed. Totdat het beest ineens stopt en begint te grazen. De kudde valt uiteen. Erger me. Dat hadden we toch afgesproken? Dat is dus de spiegel. Anderen proberen haar te sturen, lokken met gras of observeren van een afstand. Zo neemt iedereen een rol in. De tweede keer probeer ik al meer het ros mijn wil op te leggen.

In de tweede oefening gebeurt er iets bijzonders. We mogen een plekje zoeken in de wei. Daarna worden we aan de tand gevoeld over het waarom van onze keuzes. Op het moment dat de coaches de oefening afronden, horen we ineens iemand roepen: 'Dat dacht ik al. Ik word altijd overgeslagen. Dat gebeurt me mijn hele leven al!'

De vrouw wordt uitgenodigd in het midden te gaan staan. Doet het. Blijft een paar seconden staan en gaat snel weer naar de zijkant. Ze vond het doodeng. Plots neemt het paard een aanloop, richt zijn hoofd omlaag en duwt de vrouw terug naar het midden. Iedereen is onder de indruk.

Nieuwsgierig naar meer loop ik terug naar het station. De trein blijkt uitgevallen. In gedachten ga ik terug om een paard te halen.