Voor sommige mensen is het niet makkelijk om een basis van consistentie op te bouwen. Ze leven alsof ze niet willen leven. Ze werken alsof ze niet willen werken. Ze hebben lief alsof ze niet willen liefhebben. In deze gevallen is er een sterke tweedeling tussen hoe zij zich in hun hart voelen en wat ze daadwerkelijk doen. Het is alsof ze een geleend bestaan hebben.

Dergelijke gevallen komen ontzettend vaak voor. Mensen die niet echt van hun ouders houden, maar die ondanks alles een relatie met ze blijven onderhouden. Mensen die de hele dag door werken, wanhopig verlangend naar dat moment waarop ze naar huis kunnen. Mensen die een beroep kiezen dat ze haten. Of mensen die iedereen om zich heen lijken te waarderen, terwijl ze hen eigenlijk het liefste zouden zien verdwijnen.

Natuurlijk maken we allemaal dagen of fases mee waarin we onze manier van leven afwijzen. Sommige omstandigheden kunnen ervoor zorgen dat we onze wil om te werken verliezen, dat we ons verwijderd voelen van onze partner, en geïrriteerd raken van onze omgeving. Maar voor iemand die werkelijk en vanuit het diepst van zijn hart in verbinding staat met het leven, zullen deze ervaringen vluchtig zijn en relatief gemakkelijk voorbijgaan.

Wanneer het hart niet aan het leven verbonden is

Vaak zullen mensen die niet vanuit hun hart leven de schuld hiervoor leggen bij een of andere externe factor. Als ze hun baan haten, maar er blijven werken, dan zouden ze zeggen dat ze het wel moeten doen, dat de rekeningen aan het eind van de maand niet uit zichzelf betaald zullen worden, en dat het moeilijk zal zijn om een nieuwe baan te vinden. Je zult ze echter niet bezig zien met het zoeken naar een nieuwe baan of ze überhaupt iets zien doen om die baan die ze zo erg haten op te kunnen geven.

Op dit punt zou iedereen zich afvragen: Als het onmogelijk is om de situatie te overwinnen, waarom zoekt hij dan niet naar een manier om zich aan te passen? En als het wel mogelijk is om de situatie te overwinnen, waarom doet hij dan niet alles dat in zijn macht ligt om een eind te maken aan die vermeende marteling?

Dit zijn gevallen waarin het hart de ene kant opgaat, en het leven de andere. De persoon lijdt en voelt zich gevangen, maar ziet geen weg om uit het doolhof te ontsnappen. Of hij denkt simpelweg dat hij het hoort te accepteren omdat ‘het leven nu eenmaal zo is’, of hij denkt dat hij niet in staat is om iets te veranderen. Uiteindelijk is er een onbewuste kracht werkzaam waar hij geen besef van heeft.

Onbewuste eisen

We denken vrijwel allemaal dat de redenen achter onze handelingen volledig duidelijk zijn, maar wanneer iemand ons vraagt waarom we deden wat we deden, zijn onze antwoorden vaak vaag. In werkelijkheid is de menselijke geest veel complexer dan dat. Het lijkt erop dat er ontzettend veel is dat we niet over onszelf weten, inclusief de meest diepgaande, authentieke motieven achter ons gedrag.

Al vanaf onze geboorte zijn we onderworpen geweest aan de wil van anderen. Onze ouders construeerden een bewuste betekenis voor ons bestaan, maar hebben tevens hun onbewuste verwachtingen en wensen aan ons opgedrongen.

Een depressieve moeder, bijvoorbeeld, kan al haar liefde overbrengen, maar tevens elke gebeurtenis in zekere zin verdrietig maken. Een afstandelijke vader kan liefhebben op zijn manier, maar kan ook als een geest worden, altijd onbereikbaar, die ervoor zorgt dat zijn kind zich in allerlei bochten zal wringen om maar zijn aandacht te krijgen.

Als jouw hart de ene kant opgaat en jouw leven de andere, dan wijst dit op een tegenstrijdigheid tussen jouw bewuste en onbewuste verlangens. Waarschijnlijk leid je het leven dat iemand anders voor je heeft bepaald. Dit is waarschijnlijk een van je ouders geweest of iemand die belangrijk voor je was gedurende jouw kindertijd.

Je wilt diegene behagen, maar diep vanbinnen, weet je dat jouw handelingen gemotiveerd worden door de wensen van een ander. Toch is er iets in jou dat je ervan weerhoudt om in opstand te komen en een oprecht leven te eisen, een leven dat op maat gemaakt is voor jouw eigen verlangens. Dit ‘iets’ is de angst die je van kleins af aan al hebt om de liefde te verliezen van die mensen van wie jij onbewust nog altijd afhankelijk bent.

In ieder van ons bevindt zich een kwetsbaar kind dat werkelijk alles zou doen wat in zijn macht ligt om vast te houden aan de liefde, aandacht en zorg van zijn ouders. Sommige mensen leren inzien dat ze over de middelen beschikken om een individueel leven te leiden, vrij van deze externe invloeden.

Anderen zullen echter nooit op deze manier los kunnen breken van het onopgeloste onbewuste conflict met hun ouders. Ze groeien op, ze studeren, ze werken, en ze worden dokters of zelfs presidenten, maar het gevoel alsof ze niet zichzelf zijn, blijft.

Bron: verkenjegeest.com