“Rationeel gezien stelde ik mij aan. Toch was het gevoel van eenzaamheid en liefdeloosheid nog steeds aanwezig.” Annemarie Scheerboom moest even de ‘woestijn’ (het bos) in om te ontdekken wat haar zo dwars zat. “Mijn liefdes-tank stond leeg, dát was het probleem.”

 

 

Er zijn van die tijden dat je je een beetje eenzaam voelt. Ja, zelfs met geweldige familie, een geweldige verloofde en geweldige vrienden. Voor mij brak dat gevoel laatst aan op een zonnige zondag. Mijn verloofde zou er eigenlijk zijn, maar later bleek dat hij een eerder gemaakte afspraak had staan. Mijn kettingkast werkte niet mee toen ik mijn fietsketting erop wilde leggen en toen ik die fiets eindelijk gerepareerd dacht te hebben, ratelde het ding ontzettend. Waarop ik met behulp van de hitte en de frustratie nog onredelijk tegen mijn broertje deed ook. Na het thuis allemaal verpest te hebben, ben ik maar naar het bos gegaan. Hoewel natuur sowieso al rustgevend is, ervoer ik mijn tijd in het bos als een woestijntijd zoals we die met vasten meemaken: in het bos vond ik God en mezelf terug.

Een holte

Tijdens het lopen in de zon, door de schaduw en tussen de bomen en de konijnen probeerde ik mijn onoverzichtelijke gedachtebrij op een rijtje te krijgen.

‘Waarom mis ik mijn verloofde zo?’ ‘Als onze afspraak niet blijkt door te gaan en hij zich daar al voor geëxcuseerd heeft, dan moet ik hem die dag toch gewoon gunnen? Het slaat nergens op als ik hier een punt van maak.’ ‘Toch voelt het alsof er een holte overblijft waardoor het lijkt alsof ik niet zonder zijn liefde kan. Maar dát is niet gezond en ook niet wat ik wil.’ ‘En waarom werkte mijn broertje niet gewoon gelijk mee met mijn fiets? Hij zou eerst afmaken waar hij mee bezig was en zou daarna helpen.’ Maar dat was hij even later weer vergeten. Ik had de frustratie van mijn fiets al gehad en nam het hem kwalijk. ‘Hoewel hij inderdaad wel gelijk had: ik had hem ter herinnering nog een keer kunnen vragen om te helpen, zonder eerst pissig te doen.’

Rationeel gezien stelde ik me aan. Toch was het gevoel van eenzaamheid en liefdeloosheid nog steeds aanwezig. Ik snapte niet dat deze situatie voor mij zo moeilijk te verteren was. Het voelde best egoïstisch om nog steeds een liefdeloos gevoel te durven hebben. Tijdens het lopen wist ik echter dat ik niet alleen een tocht door het bos maakte, maar dat ik ook een weg aflegde om tot een verlossend inzicht te komen.

Liefdes-tank

‘Heb uw naaste lief als uzelf’ (Matteüs 22,39) schoot er door me heen. Een onvervalste quote van Jezus toen hij op de proef werd gesteld. Een gebod dat gelijk staat aan het gebod om God lief te hebben met heel je hart, ziel en verstand. Erg belangrijk dus. Het gebod geeft ook gelijk de voorwaarde weer waaronder je de ander werkelijk kunt liefhebben: door jezelf ook lief te hebben. Want van een kale kip kun je niet plukken. Mijn liefdes-tank stond leeg, dát was het probleem.

Oké, de liefdes-tank aanvullen dus. Hoe heb je jezelf dan lief? Ik wist dat christenen hierin een mooi voordeel hebben, want zij geloven in een God die een bron van liefde is. Dan kun je je liefdes-tank door God aan laten vullen. Ook nog eens een erg duurzame oplossing, want als mensen tekort schieten is God er altijd nog (verklaart ook wel de quote ‘Beter te schuilen bij de Heer dan te vertrouwen op mensen.’ Psalm 118,8). Maar makkelijker gezegd dan gedaan: hoe ervaar je dat God van je houdt? Ik stond stil, sloot mijn ogen, maakte een kruisteken en legde de vraag voor aan God. Er schoot door me heen dat de dingen die ik voor mezelf wil doen omdat ze goed voor me zijn maar waarbij ik wel moeite heb met de uitvoering ervan – zoals hardlopen en bij het aankomende avondeten me niet volproppen met patat – dat ik die dingen gewoon moet doen omdat ik het waard ben (slimme slagzin van L’Oréal: ze raken mensen precies op hun menselijke zwakke plek). Tegelijkertijd voelde ik me heel geliefd.

Bevrijdend

Op dat moment kon ik de eerder genoemde zaken ineens loslaten. Want als je de liefde al hebt, ben je niet afhankelijk meer van andermans liefde. Erg bevrijdend voor jezelf en voor de ander, want inmiddels was ik ook zo ver om mijn broertje mijn excuses aan te bieden. Het geheim van jezelf liefhebben lag hem in het jezelf láten liefhebben.

• Vorige
• Volgende