Lieve mensen,

Ode aan de kinderen

Voor mijn kinderen David en Daniel, voor Emma, voor Guusje, mijn nichtje Jip,  Ava en Ian, Delailah, Dijsen en Phinte, Max,  Jayden, Lotte, Finn en Valenthe, voor het kindje wat nu groeit in de buik van Willemijn en het kindje in de buik van Saida, voor ALLE vele prachtkinderen waar ik de eer had mee te mogen werken, soms life, soms op afstand via de ouders, soms vanuit gene zijde en zelfs soms vanuit de ‘mamabuik’. En voor ALLE kinderen in deze wereld, inclusief het pure en prachtige kind wat leeft in ons Zelf.
 
Guusje ken ik al vanaf haar geboorte. Ze is de dochter van vriendin Anita (zie hieronder in deze nieuwsbrief) en nu een prachtmeid van 11 jaar. Met toestemming van Guusje mag ik dit in deze nieuwsbrief vertellen:

Guusje was laatst bij me en vertelde spontaan …"Marieke, weet je dat ik soms met God praat?"
Ik merkte meteen dat het belangrijk was aandachtig naar Guusje te luisteren, haar heel serieus te nemen, en dat Guusje dit vrij kon vertellen. Ik moedig haar aan… Guusje vertelt over hoe ze op een nacht wakker werd en de verschijning van Jeshua (Jezus) in haar slaapkamer zag. Ze wist meteen dat hij het was en ze vertelt hoe ze met hem kon praten en dat hij gewoon antwoord gaf op al haar vragen. Ze vertelt ook dat ze aan Jezus had gevraagd of ze ook met God kon spreken. "Ja hoor " had Jezus geantwoord, "dat kan zeker".
Ik merkte dat Guusje de neiging had zich wat in te houden tijdens het vertellen. Een bepaalde voorzichtigheid. Ik benoemde dat; "Guusje waarom houd je je een beetje in, ben je bang dit te vertellen, of..?" Guusje werd op dat moment emotioneel, ze moest even huilen en dook weg in de bank, ze gaf aan dat ze bang was dat ze niet geloofd zou worden, dat ze het idee had dat ze niet serieus genomen werd en daarom niet alles eerder zo uitgebreid verteld had.

Op school wordt ze ook bestempeld met; niet aanwezig zijn, niet gefocust, dromerig, zweverig, enz….waardoor er een labeltje geplakt wordt..zo treurig is dit. Hier kun je je dus afvragen: ‘Wie in deze wereld is hier wérkelijk afwezig…!’
Daar moest Guusje even om huilen, de afkeuring van de wereld om haar heen, waardoor ze zich in ging houden. Het begin van een conditionering, een aanpassing aan deze wereld, omdat het in deze wereld lijkt dat je ware Zelf niet kan bestaan en dus ga je uit verbinding met jezelf. Dan wordt je jouw conditionering. Zo kun je erg mentaal worden en in allerlei overleefstanden geraken. Zoals verharding, vermijding, macht, slachtofferschap, perfectionisme, prestatiedrang, allerlei angsten voor tekort en dood, enz..  

Dit is een overdracht van onze voorouders naar het kind, alsof alle celletjes in de baarmoeder waar wij in kwamen als doorgang naar deze wereld om het hardst riepen “Hier zul je niet Zelf kunnen zijn! Je zult je aan moeten gaan passen, en jouw werkelijke Zijn moeten wegstoppen, als je hier op aarde gaat leven moet je in een rol! Anders kun je hier niet bestaan. En dan wordt jouw rol jouw houvast! En daar ontstaat jouw persoonlijkheid, jouw ego.  Dan ontleen je daar jouw bestaansrecht uit. En daar begint het lijden… En binnen dit ego, dit lijden, probeer je de weg terug te vinden, naar jezelf. Je kunt daar heel ver mee komen, maar nooit helemaal, mits je beseft dat jouw hele persoonlijkheid ofwel jouw ego, eigenlijk illusie is. Terug naar de staat wie je bent, vóór je werd…..gevormd ofwel misvormd zou je kunnen zeggen. Dat is als doodgaan en opnieuw geboren worden binnen hetzelfde lichaam.

Daar gaan de Mana’s de afgelopen periode steeds over. Ik zie dan vele levend begraven kinderen, van de ouders en voorouders, zij hebben nooit echt geleefd door hun conditionering. En daaruit zijn wij geboren! Ook zie je dat mensen als ze als kind moesten overleven en al jong in een strijdersrol zaten, dat ook weer doorvoeren in het spirituele. De strijders voor het licht, en dat is dan toch weer gevangenschap.. Wanneer zijn we werkelijk vrij? Dit is niet goed of slecht, het is de grote transformatie waar we als mensheid in zitten. We zijn wakker aan het worden in een slapende wereld. Zoals Anita Moorjani vertelde, you still only see a small part of a big realm. We zijn massaal aan het ontwaken.

Terug naar Guusje, ik moedig haar aan alles te vertellen, voel zo het belang dat ze zich verder zou uiten hierover. "Guusje, als je dit vertelt, jouw waarheid, jouw beleving, en ik luister naar jou, krijgt het nog meer kracht, omdat het allemaal écht is wat jij hebt ervaren. Ik geloof jou! En ik wil het allemaal heel graag horen".  Anita, de mama van Guusje, ondersteunde haar ook meteen , "Vertel alles maar lieve schat!"

En zo vertelt Guusje alles, over God…God die haar liet zien dat hij in allerlei vormen kan verschijnen wat voor die betreffende mens het beste paste. Guusje vertelt dat ze God ziet als een heel mooi blauwwit licht.
Terwijl ze vertelt gaat ze steeds meer stralen. Guusje vertelt ook dat ze nu altijd kan praten met hem, wanneer ze maar wil. Ze vertelt ook dat ze geholpen wordt door een hele grote lieve engel die Ariana heet. Die haar als een vriendin de weg wijst in haar leven. En Guusje vertelt ook dat ze zelf nog veel zal doen in de wereld, met wat ze nu allemaal meemaakt, en veel mensen zal helpen. 
"En" zegt Guusje, ‘"weet je waarom Marieke? Omdat Ariana zegt dat ik heel speciaal ben".

• NOTE:  Later, na het samenzijn met Guusje, kwam ik er achter dat ARIANA bekend staat als de AARTSENGEL voor kinderen. Guusje wist dit niet bewust, ze wist gewoon dat deze engel die zoveel bij haar is Ariana heet.

Het raakt me zo, deze pure onschuld van Guusje, ze vertelt alles recht uit haar hart.
Guusje vertelt verder…over oma, de moeder van Anita, die overleden is toen Anita nog kind was, en Guusje dus nooit heeft gekend. Ze vertelt dat oma vaak bij haar in bed zit voordat Guusje gaat slapen, om met haar te praten, en dat dit heel fijn is want oma weet dat alles wáár is, wat ik zie en hoor. En oma begrijpt me zo goed. "Laatst gaf oma me duidelijk aan dat het inderdaad allemaal echt is, mijn contact met haar, en alles wat ik zie en hoor. En toen ze, nadat we weer fijn gepraat hadden, wegging en me een bevestigend teken zou geven, zag ik haar hele afdruk waar ze gezeten had nog in mijn bed".

Na dit mooie gesprek met Guusje, heeft ze zelf een liedje gemaakt.
 

Het liedje deelt ze graag met jou…  
 

Daarna kwam Jip, de jongste dochter van m'n zus Jacobien,  met dit heerlijke liedje wat ze zelf zingt… Jip herinnert mij aan de kleine Marieke, m'n kleine ikje met al haar spirit.
 

En zo is het: Jij bent hier om te genieten en vrij om te Zijn wie je bent!

Dank je wel Guusje, dank je wel Jip, want de boodschap hier voor ons allen vanuit deze twee kinderen is waar het echt om gaat; de verbinding die zij hebben met hun ware Zelf…. Daar waar wij zo naar op zoek zijn, ons best doen alle ballast en geconditioneerdheden los te laten, belichamen zij hun pure Zelf.

Hierbij wil ik ook bedanken de volwassenen in deze wereld die deze kinderen onderweg helpen, wat zo belangrijk en nodig is. Zoals juf Eileen, die laatst hier een Mana ontving en zo in het licht werd gezet als de grote engel die ze is, om deze kinderen te begeleiden in het onderwijs. Zo blij Eileen, dat mensen zoals jij deze baan hebben gekozen in deze wereld. Jij zorgt ervoor dat ze het lijntje met hun pure zelf behouden zelfs binnen het onderwijssysteem, Eileen, zoals de helpers je zeiden; jij bent Goud!

Lieve lezer, mocht je ook kinderen hebben en als je nog ergens in jou ervaart dat je een ‘lastig’ kind hebt, kijk er heel goed naar; Wat als dit ‘lastige deel’ nog een deel is wat je in jezelf nog niet genoeg gezien hebt en wat nog niet voldoende erkend is?

In Mana sessies gebeurt dit veel, de kinderen komen er in de energie bij terwijl de ouders Mana ontvangen, en ze vertellen luid en duidelijk wat ze werkelijk bedoelen. Onder het gedrag van ‘lastig‘ schuilt een gouden boodschap. Zij wijzen ons hier de weg. Hoe jammer dat we als ouders projecteren op onze kinderen, boos geraken, terwijl het om een ongezien stuk in JOUZELF gaat.

ODE aan de kinderen, zoveel dank dat jullie onze spiegels zijn. En zo’n grote sorry dat we dit niet altijd zo zien en afreageren op jullie. Jullie wijzen ons de weg terug naar onszelf, vanuit zoveel liefde die jullie ZIJN!

David mijn oudste zoon, volgt zijn hart in een studie over dieren waarmee hij het liefst wil werken, dat is zijn grote passie. Elk jaar als hij jarig is staat er weer een dier bovenaan zijn lijstje. Zo kwam meneer egel in huis, mevrouw schildpad, hondje Foof, de hele poezenfamilie, de tortelduifjes Pebbles en Kwebbel en ga zo maar door. Dat had ik zelf als jong meisje ook, sleepte van alles mee op mn fietsje naar de boerderij waar ik woonde, een parkiet, een hamster, Nijn konijn,  Peppie en Kokkie de cavia’s en dat bleef doorgaan tot nu mijn zoon David hetzelfde doet, zo gezellig.  Ik ben dankbaar dat mijn ouders me hierin ruimte gaven, ofwel nam ik die zelf…. Ik was nogal een rebel.

Daniel, mijn jongste zoon, is ook een mooi voorbeeld van te zijn wie je bent. Hij gaat op dit moment een ander pad dan velen, hij gaat niet regulier naar school, maar krijgt als 14 jarige thuis-Havo-onderwijs. Door zijn hooggevoeligheid liep hij vast en werd ziek, hij kon alle energieën van de vele mensen dagelijks om hem heen op school niet meer filteren. Hij had als baby al last van de onechtheid in deze wereld. Alle maskertjes; daar flipte hij van, hevige huilbuien zodra hij onder veel mensen kwam. Inclusief toen nog het masker van zijn ouders.  
Elke dag na de basisschool moest hij eerst een tijdje naar bed om bij te komen van een schooldag. Hij wilde toch proberen mee te gaan met de reguliere weg en ging door naar middelbaar onderwijs samen met zijn 2 vrienden. Met als resultaat dat hij na 3 maanden zo ziek werd dat hij bijna het ziekenhuis in moest. Daardoor is hij lang thuis gebleven om te herstellen. Hij voelde zich mislukt door de achterstand, vriendjes die wel mee konden en hij niet. Ondanks dat hij gesteund werd thuis, voelde hij zich slecht.
De volgende stap die hij moest proberen vanuit het onderwijssysteem werd speciaal onderwijs, wat al snel bleek dat dit ook niet lukte om dezelfde reden.
Daarna was de opdracht hem medicatie te geven om zijn gevoeligheid te onderdrukken, kalmering en anti-depressiva.  Dit was voor mij de grens en dit is dan ook niet gebeurd.
Uiteindelijk kwam na deze stappen te hebben moeten doorlopen, de bevrijdende boodschap. Daniel kreeg toestemming om thuisonderwijs te volgen. Want dit beslist de leerplichtambtenaar. Ik weet nog dat ik in huilen uitbarstte, de ontlading van een pittige periode met mijn superverdrietige zoon. Hier ook zeker mezelf tegen gekomen, de restanten pijn van niet mezelf hebben mogen zijn. Godzijdank, Daniel kreeg medewerking om zijn mooie Zelf te blijven.
Sinds hij dit pad bewandelt gaat het zoveel beter. Hij doet school online, lekker met poes op schoot op de bank met online docenten. Zijn juf Frans woont zelfs in Costa Rica! En 1 x per week komt er een mentor aan huis. Het gaat goed, hij lekt geen energie meer en ervaart geen druk. Voor het sociale- en bewegingsaspect gaat hij 1 x per week naar een zorgboerderij met andere kinderen die om wat voor reden ook niet mee kunnen. Zij verzorgen de dieren en doen leuke dingen op de boerderij, een hele fijne plek, SAM-en genaamd.  Een plek waar geen druk op je ligt en je vooral je Zelf mag zijn. Zo kan hij zijn wortels stevig ankeren om dit leven hier op aarde te zijn als zichzelf.
 
Adviseur voor de leerplichtambtenaar
Nu wordt hij zelfs gevraagd, door de leerplichtambtenaar, als pioniersleerling in deze vorm van onderwijs, tips te geven om dit zo goed mogelijk vorm te geven zodat dit ook andere kinderen zoals Daniel kan helpen om deze weg te bewandelen. En dat is al aan het gebeuren. Daniel wil graag als beroep mensen gaan helpen hun weg te vinden in het leven. Ik noem hem soms al de mini psycholoog, zo wijs als hij is. Daniel heeft sinds het beter met hem gaat een hele lieve vriendin, Emma. Ze brengen veel tijd door samen. Emma en Daniel spreken vanaf het begin van hun relatie Engels met elkaar. Dat is bijzonder toch? Zo soepel en vloeiend. Het is voor hen heel natuurlijk en gaat vanzelf. De boodschap die ik hierover kreeg was; zij zijn zielsverwanten, kennen elkaar al van vele levens en hebben samen een heel mooi leven als stel in Engeland gehad. (Daniel wilde toen hij klein was al een x naar Engeland). Ze zijn gewoon weer verder gegaan in dit leven samen, zo natuurlijk. Toen ik hen vroeg; "hebben jullie het gevoel dat jullie elkaar al zoveel langer kennen?", zeiden ze beiden meteen volmondig; "JAA!" Mooi toch dit.

Wat kunnen we veel van ze leren. De kinderen van de Nieuwe Wereld.

Ik wens jou een hele mooie decembermaand toe, Fijne Kerstdagen en een Happy Nieuwjaar.  Op naar 2020….met hopelijk veel genieten, net als Guusje en de andere kinderen, spelen, zingen, lachen, dansen. Doe ’s gek en wees vooral niet te serieus! Dat alles wat in jou leeft en wil bewegen er mag zijn, dat je jouw mooie pure Zelf kunt zijn.

Marieke 

www.dehelendereisindepraktijk.nl