Lisette Thooft blikt terug op het afgelopen jaar. Geen gemakkelijk jaar dat in het teken stond van de ziekte van haar man. Maar was het niet al langer deel van haar levensfilosofie dat moeilijkheden je leven kunnen verdiepen en verrijken? “Kom maar op 2018!”

 

 

De kranten staan vol lijstjes dezer dagen en op de tv zijn er ook veel overzichten en terugblikken op het afgelopen jaar. Het is een leuke traditie om aan de kerstdis of het oudejaarsetentje een rondvraag te doen: hoe was jouw jaar? Wat was belangrijk voor je?

Mijn kerst was stil dit jaar: mijn man was bij een zoon in een ver land, ik had vooraf iets leuks en druks gedaan met mijn kinderen in een restaurant en ik heb de kans waargenomen om van Kerstmis zelf een soort mini-retraite te maken. Zelden zo intens van kerstdagen genoten. Af en toe dacht ik aan de drukte, de bergen eten en de afwas of de reis terug door het donker die ik misliep en dan genoot ik nog harder van de stilte, mijn eigen potje en mijn eigen schone, opgeruimde huis.

Maar wat ik wel miste, was die rondvraag. Kerstmis en Oud en Nieuw hebben toch het karakter van een nieuw begin: na het dieptepunt van het donker komt het nieuwe licht. Bij een nieuw begin hoort ook een terugblik, een evaluatie, een destillatie van het oude, voordat je het kunt loslaten.

Daarom doe ik het maar per column. Wat was 2017 voor jaar voor mij?

Het stond duidelijk in het teken van kanker: mijn man bleek prostaatkanker te hebben en vervolgens ook darmkanker, en hij moest geopereerd worden en bestraald. Wat ik het meest geleerd heb van ziekenhuizen, is: ze zijn allemaal heel toegewijd daar, enorm lief en behulpzaam. Maar ze behandelen je niet als volwaardige partner in je eigen ziekteproces. Je gaat daar niet naar toe om beter te worden, geholpen door het medische personeel, nee, je gaat daar naar toe om beter gemaakt te worden door de dokters. En je moet dus gewoon doen wat zij zeggen. Mijn man leed eronder. En ik vond het ook ingewikkeld.

Hij is genezen, voor zover we kunnen weten. En wat het hele proces ons heeft opgeleverd, is een sterke verdieping van de relatie. We zijn eerlijker geworden tegenover elkaar, oprechter. Ik vind hem meer aanwezig, meer zichzelf, meer in contact. Maar waarschijnlijk ben ik zelf ook meer in contact.

In mijn opleiding tot Rebalancer was het ook geen makkelijk jaar: we hadden een zwakke leiding, een docent viel uit door ziekte, ik kreeg ruzie met een andere docent en aan het eind een unfaire beoordeling. En ook dat heeft me iets waardevols opgeleverd: ik ben met mijn neus op mijn eigen verantwoordelijkheid gedrukt. Het gaat om mijn leerproces, mijn ontwikkeling, mijn zelfvertrouwen en niet om het beeld dat anderen van mij hebben.

Wat een schitterend jaar. Wat een rijkdom aan ervaring en doorvoelde levenslessen. Leve de moeilijkheden, de tegenspoed, de weerstand.

Kom maar op 2018!

• Vorige
• Volgende