De overgang van vissen naar het watermantijdperk
Aan het einde van elk tijdperk storten de oude machtsbolwerken in. De vorm bestaat nog wel, maar de energie die het moet invullen heeft zich er al een tijd geleden uit teruggetrokken. In de tussentijd heeft het nieuwe, aanstormende tijdperk zijn energieën en schaduwen al vooruit geworpen. En dat is precies het kenmerk van de overgangstijd waarin we de laatste decennia leefden: de terugtrekkende Vissenenergie en de sterk opkomende Watermanenergie. De botsing van nieuwe ideeën met oude structuren. Een terugkerend ritueel aan het einde van elke tweeduizend jaar.
Daarom was het zo ontluisterend dat men de economische en politieke crises in de wereld in eerste instantie probeerde te ontkennen en in tweede instantie probeerde te verklaren uit de voorafgaande recente jaren. Een treffende samenvatting van de manier van denken die we achter ons gaan laten: zeer overtuigd van onze materiële welvaart en ontwikkeling, maar onwetendheid over wie we zijn, in welke geestelijke evolutie we zitten en waar we naartoe gaan.
De komst van een nieuw tijdperk is als een geboorteproces. Vóór deze geboorte is de wereld zwanger van de nieuwe energieën, die zich steeds sterker aandienen. Totdat deze sterk genoeg zijn om door te breken. Dit geboorteproces kan plaatsvinden omdat het oude plaats maakt voor het nieuwe. Dit ‘ruimte maken van het oude voor het nieuwe’ springt het meest in het oog, aangezien we getuige zijn en waren van het instorten van de oude bolwerken. Het blijkt een ‘systeemcrisis’ te zijn op alle gebieden.
De oude Vissenvorm hield nog even vol, maar de Vissenenergie die het normaliter moet invullen is zich al sinds tijden aan het terugtrekken. Het is nu voornamelijk vorm. Dit wegtrekken van de oude energie en het steeds krachtiger worden van de nieuwe is een proces dat in de laatste 50 jaar steeds sterker aan de oppervlakte kwam. En als het dan echt slecht gaat, zijn er aan het einde van een tijdperk altijd geluiden te horen van ‘hel en verdoemenis’. De wereld zal ten onder gaan. Of in ieder geval, de mensheid gaat het niet redden. En natuurlijk, als we op dezelfde voet waren doorgaan, zal dat zeker een werkelijkheid geworden zijn. (We weten ondertussen dat er een positieve kink in de kabel komt.) Binnen deze visie is er ook een groep die ervan overtuigd was dat er éérst nog iets heel ergs moest gebeuren, voordat we tot het besef komen dat het écht anders moet. Eerst nog de hel, dan pas de hemel. Een begrijpelijke gedachte en tegelijkertijd ook raar, want de grote ramp gebeurde gebeurt nog steeds al elke dag (zie § 2.2). Het hoeft dus niet nog erger. We zijn al voldoende bewust en met voldoende mensen van Goede Wil om het te laten slagen.
En als er dan een profeet of bijzonder persoon opstaat, wordt deze consequent door onheilsvoorspellers – of sommige christelijke stromingen – afgeschilderd als de antichrist: de laatste manifestatie van het kwaad alvorens de werkelijke Christus komt. De redenatie is dan als volgt: deze bijzondere persoon lijkt goed, maar het is een vermomming. Elke geestelijke leider die goed wil doen wordt op deze manier met argwaan bekeken. Echter, de echte antichrist is al geweest in de persoon van Hitler (zie §2.3). Dus de weg is vrij voor het echte profeet.
Vele heilige geschriften schrijven erover: de mensheid gaat nu eindelijk het paradijs op aarde verwezenlijken. De ruimere werkelijkheid zal meer rechtvaardigheid, juiste verhoudingen, vertrouwen, vrede, openheid, creativiteit, onbaatzuchtigheid en liefde brengen, waardoor een voor nu ondenkbare zachtheid over de wereld zal komen. Zacht is niet soft, maar krachtig, eerlijk, wijs en vergevingsgezind. Zacht wordt de nieuwe kracht.
Wonderen der openbaring
En nu – aan het begin van 2016 – is er geen houden meer aan. De sluizen en dijken begeven het, de vliezen zijn doorgebroken, de geboorte wordt een feit. De geboorte veegt niet meteen al het oude weg, maar het bekend worden van de ruimere manier van werkelijkheid zet wel een grote schoonmaak in werking. Een mooi voorbeeld hiervan gaf de – destijds – minister van Onderwijs, Ronald Plasterk, in het tv-programma ‘Zomergasten’ van zomer 2011. Als bioloog refereerde hij aan de ontdekking van de chemische structuur van het DNA. Vóór deze belangrijke ontdekking speculeerden vele wetenschappers wat die structuur zou zijn en wat voor consequenties dat zou hebben. Tientallen boeken werden daarover geschreven, zei Plasterk. Maar toen de werkelijke structuur bekend was – en daar was geen twijfel over mogelijk – konden al deze boeken ‘zo de boekenplank af en de prullenbak in’, aldus Plasterk. Hij zette zijn zin kracht bij door met beide armen een wegveeg-gebaar te maken. En zo is het. Iets is waar of niet waar. Iets ‘ertussen in’ bestaat niet. Met alle respect, maar miljoenen boeken en zienswijzen kunnen nu de prullenbak in. Niets meedogenlozer dan de waarheid. Onze totale kijk op de samenleving zal veranderen en daardoor de samenleving.