Dansen waar de pot met goud staat
Een van de mooiste herinneringen die ik van deze zomer mee neem is het dagje met mijn oudste zoon naar een muziek festival.
En dan vooral ' dansen onder de regenbogen', daar waar zon en regen samen komen. Magisch, extatisch en uniek.
Daar waar de regenboog begint – zo zegt de volksmond - daar staat de pot met goud.
Voor mij betekent het dit: de menselijke regenachtige gevoelens - als je ego gekwetst is of als je onrecht ervaart - aanvaarden.
Ze horen er bij.
En vervolgens daar - juist daar! - de zon te brengen.
De zon is warmte, het innerlijk licht, het innerlijk weten, vertrouwen. Het is de dimensie voorbij het ego waarin je verbonden bent met het grote geheel.
Wanneer het laagste in jezelf wordt aangeraakt en je er toch in slaagt om het in verbinding te brengen met je oneindige, innerlijke Licht, dan gebeurt het:
innerlijke alchemie.
Hetgeen zwaar en onedel was, dat verandert in goud. En om je heen ontstaat eenregenboog van licht! Alle kleuren zijn er in omvat en iedereen geniet er van.
Ik heb deze zomer heftige buien mee gemaakt en – net zoals op dat festival - scheen het licht soms gewoon onder de wolken door!
Tijdens het festival resulteerde dat in een dubbele regenboog die wel een uur lang aan hield en waaronder Pjotr en ik helemaal los gingen. Een onvergetelijke ervaring!
Waar tegengestelden bij elkaar komen, daar gebeurt iets magisch. Daar verschijnt plotseling het hele kleurenspectrum aan de hemel.
Innerlijke alchemie
Die pot met goud, daar waar de regenboog begint, dat is voor mij dus de innerlijke alchemie!
Alchemie betekent: van lood, goud maken. Van onedel, edel.
Edel betekent dat het niet aangetast wordt door de elementen (lees: omstandigheden en gebeurtenissen/ emoties).
Het blijft altijd stralen, puur, zoals het is. Vergelijkbaar met dat aspect van jezelf wat je ‘je Ziel’ zou kunnen noemen.
Wat nodig is, is een ongrijpbaar proces waarin edel en onedel elkaar ontmoeten waardoor het lood kan transformeren in Goud (laat de u weg en je hebt God J)
Ik heb daar over nagedacht en in wezen is dit mijn fascinatie in het leven:
Hoe breng je die tegengestelden bijeen?
Hoe maak je van lood goud?
Hoe maak je van gevoelens of gebeurtenissen die zwaar en onaangenaam zijn, toch weer ‘goud’ oftewel iets kostbaars?
En dit is waarin ik geoefend heb deze zomer. Dag na dag.
Ik heb er jaren geleden al over geschreven in mijn boek ‘de helende kracht van het hart’ en ik schrijf er weer over in mijn boek-in-wording: ‘liefdevol je kern bevrijden’
Ontdekkingen
Ik vind het een boeiend proces en de ontdekkingen vind ik mooi en in wezen simpel. Ik noem er een paar:1. Als je kou ervaart, heb je warmte nodig. Zoek die!
Als je kou ervaart (lees angst, eenzame gevoelens e.d.), bevecht de kou dan niet, vlucht er niet van weg. Aanvaard dat dit is wat je nu ervaart.
Als je kou ervaart, laat jezelf dan niet in de kou staan = ga niet weg, b.v. naar je hoofd om verklaringen en oplossingen te vinden, want je hoofd scheid en onderscheid, maar kan zich niet verbinden en is niet warm.
Voor warmte moet je bij je hart zijn of bij een ander die vanuit het hart bij jou kan zijn. Wijsheid, verbinding en compassie zijn de kwaliteiten van je hart.
Verzachting, vergeving, relativeren. Wellicht inzicht om tot vergeving te kunnen komen.
De pot met goud vinden, de essentie van hel leven.
Licht en donker, warm en koud, hard en zacht, man en vrouw…
De pot met goud is de kern van het leven, wanneer je het helemaal aan durft te gaan, want leven is ervaren in een wereld van tegengestelden.
Je kan jezelf daar helemaal in verliezen, maar je kan jezelf daar ook juist in vinden = bewust worden van wie je in wezen bent, en welke eeuwigheidswaarde = welk goud jij in je draagt.
Probeer het eens!
Maak van lood, goud. Het maakt het leven - en zelfs het lijden - de moeite waard!Oefening baart kunst. (en ja, de eerlijkheid gebied me wel om te zegen dat ik het oefenen niet leuk vond en veel en vaak gemopperd heb)
het smeed lood ( = zwaar, een lage trilling) om tot goud (is licht, wordt niet aangetast door de elementen, blijft puur en zichzelf, edel. Een hoge trilling)
Tenslotte wil ik nog vermelden: deze unieke ervaring kreeg ik voor mijn 54e verjaardag cadeau van mijn oudste zoon. Dank je wel Pjotr!
Delf het op, dat goud van binnen! Je hoeft het niet alleen te doen.
Innerlijke alchemie in de praktijk
Gebed om ‘zware’ emoties (vergelijkbaar met lood) om te smeden in Goud (compassie en wijsheid)
Lieve Vader (Vader, Moeder, God, gebruik die naam die jou past)
In onstuitbaar, ontembaar tomeloos verdriet (benoem hier je eigen emotie) , kom ik tot jou deze ochtend.
Met lood in mijn schoenen.
Ik kom met de wens om dit lood te mogen transformeren in Goud.
Neem het van mij aan, neem het over in Jouw handen.
Daar waar donker transformeert in licht,
waar licht en zwaar niet eens bestaan.
Neem het tot je Vader,
hier is mijn verdriet,
en in mijn andere hand, mijn gebroken dromen
en hier is mijn hart wat huilt tot mijn longen het bijna uit mijn lijf hoesten.
Neem het in Uw hart Vader, in jouw grote hart van Eenheid.
Laat mij daarin ademen
Rusten
En tot nieuw leven komen.
Besef:
Die tranen-zee houdt nooit op als ik hem niet aan Jou geef
Zoals het donker niet verdwijnt zolang ik er in blijf zitten
Ik open nu de deuren en de ramen
Hier, hier, nu ben Jij
Hier, hier, nu is er een Universum van support
En ik, ik ben niet meer dan een stofje in een oneindig heelal
En mijn tomeloze verdriet een uitademing
Van onvervuld verlangen
Ruimte makend voor
Nieuw leven
Nieuw licht
Frisse lucht
En wellicht een nieuwe droom
En dit hart hier in mijn borstkas
Dit kleine mensenhart
Als het breekt,
mag het dan een open breken zijn
Open naar Jou
Naar de Eenheid,
de Liefde die alles doordringt en omvat
Dit hart, dit kleine, trouwe mensen hart
Een levend, ademend hart
Wat met iedere harstslag
Nieuw bloed ontvangt en wegzendt…
Mag het liefde rondzenden
in mij, door mij, voor mij
Tot ik weer vol ben, heel en verbonden
Als een zon voor het leven om mij heen.
Ik had in mijn spirituele of rationele bewustzijn kunnen blijven. Daar waar de dromen leven, het inzicht, het Hogere weten. Ik had mijn hele ziel en zaligheid kunnen verheffen naar God om maar niet te hoeven voelen wat in mijn lichaam en in mijn menselijke mens-zijn toch was aangericht.
En misschien was dat beter?
Maar wat dan met het menselijke, dit rouwe verdriet wat uit ongekende spelonken naar buiten barst?
Het zou altijd ongekend, als ijs en steen verborgen zijn gebleven. Zoals eenzaam mensen sterven, zonder iemand die ziet of weet wat onwetendheid van anderen in hen heeft aangericht.
Het zou gewacht hebben tot op een keer, ooit, een mens tot daar zou komen.
Een mens, die de moed had om tot daar af te dalen en het de verwarmen, te ontdooien en uit zijn isolement te halen.
En… dit lood om te vormen in Goud.
Het Goud is compassie en wijsheid. Doorleefd mens zijn. Daarvoor heb ik gekozen. Daarvoor leef ik. En dat betekent dat ik NIETS kan over slaan.
Ik had ook in mijn kleinmenselijke gevoelens kunnen blijven hangen, me er helemaal mee identificeren, me wentelen in gevoelens van slachtofferschap en zelfmedelijden. Zo zou ik dan dit kleine verheffen tot een universum wat wreed is en gemeen. Dan leefde ik in een Universum zonder God, zonder mededogen. Donker en daarin gevangen.
Ik heb het kleine omarmd. Ook dat verdriet wat te groot was om alleen te dragen.
En vandaag geef ik het aan Jou, mijn Vader, de Eeuwige Geliefde, mijn Bron.
Maak van Lood Goud, vraag ik je. Mogen deze pijnlijke gevoelens door mij heen een thuis vinden bij Jou.
Jouw Liefde, menselijk gemaakt.
Het menselijk-zware (het lood), doorleefd In de eenvoud van het mens zijn waarmee ieder mens te maken heeft.
En zo ontstaan compassie en wijsheid, niet als al weer een mooi concept, maar voelbaar en doorleefd.
Mijn gebroken hart, moge het een open breken zijn
En moge het zich vullen met Goud.