Berlijn (column)

eenheid Op het perron van station Emmerich kijk ik mijn ogen uit. Overal staan groepen jongeren. Uitgedost alsof het carnaval is. Hoeden, brillen en pruiken. Hun kleding fel. Verrassende combinaties. Een jonge vrouw met Heidistaartjes draagt twee flessen wijn als waren het skistokken. Een tiener zeult met twee kratten bier.

In de coupé is het een lawaai vanjewelste. Vier jongens proosten op een mooi weekend met kleintjes Schnaps uit een grote doos. Bij ieder station eentje? Regelmatig rollen er lege flessen door de trein.

De jongeren zullen uitwaaien over het Ruhrgebied. Geef ze groot gelijk. Ze willen het leven bij de strot pakken in de grote stad.

Een kleine man uit India stapt in. Vult zijn bigshoppers met bierflessen. De jeugd uit de grensstreek betaalt zo zijn avondeten. De tweede helft van de reis hangt er een doodse stilte in de trein. Mijn boeken kunnen me niet bekoren. Zonder die jongeren is het een lange zit.

Sjouw met mijn tassen door het moderne station van Berlijn. Mijn oog valt op reusachtige witte letters boven me:

BOMBARDIER – Wilkommen in Berlin –

Sta stil. Hordes mensen snellen langs me heen. Ben in shock. Ben ik de enige die dit ziet? Dit kan toch niet waar zijn?

Ik snijd dit onderwerp aan op het feest waar ik ben uitgenodigd. Dat het gaat om een Canadees familiebedrijf dat treinen en vliegtuigen produceert, maakt me nauwelijks rustiger. Had dit allemaal niet anders gekund? Op een Duits station iets op zijn Frans uitspreken? En wat doet zo'n woord energetisch?

Na een heerlijk feest en een korte nacht word ik rondgeleid door Berlijn. Zomaar een kledingkast midden op de stoep in Kreuzberg. Er hangt een leren jas in. Een rijtje boeken op de plank. Geven en nemen. Onder de indruk van het Mauermuseum en Checkpoint Charlie. Op een oud vliegveld rijden skaters en fietsers. Dansers en hardlopers. Een bandje op een podium. Grote strook met groentetuintjes. Een relaxte sfeer. Berlijn heeft zich in mijn hart genesteld.

De stad laat regelmatig van zich horen. Wekelijkse bijeenkomsten bij Bahnhof Potsdamer Platz waar duizenden mensen samenkomen. Vrije geesten die het allemaal anders willen. En doen. De recente onthulling van drie bronzen beelden: de klokkenluiders Snowden, Assange en Manning die op een stoel staan. Een lege stoel ernaast zodat iedereen hun voorbeeld kan volgen. Als ik er terugkom, zal ik op die stoel gaan staan en pleiten voor een 'Herzlich Wilkommen in Berlin!'