|
Lieve mensen,
Ik wil het toch even vragen, hoe is het met je? Geniet je van het onvoorstelbare mooie weer? Kun je de vogels horen zingen, of zit je in de stress? Ik ben met mijzelf weer eens in de euforie, en beslist niet omdat het leven over rozen gaat. Integendeel, ik heb weer eens voor de miljoenste keer oude bagger over me heen gekregen. Steeds als je denkt dat een thema nu wel klaar is, doorleefd is, komt het weer op je af. Je denkt dat het voor geen meter opschiet en toch is verandering gaande. Hoe meer jij je verbonden voelt met de Bron, hoe meer je jezelf gaat voelen. Je kunt alleen maar op pijn getriggerd worden. Al krijg je de grootste ellende voor de kiezen, als er geen pijn is, dan doet het je niets. Dat heb ik mogen ervaren, and it makes me happy!
Gisteren zijn we weer gestart met de Heilige Vrouwenavonden, en steeds is er de rode draad van jezelf aanpassen, voegen, schikken, klein maken, opofferen, omdat het ons is geleerd om braaf te zijn, en dat we vooral niet mogen stralen en schitteren. Wie zijn kop boven het maaiveld uitsteekt, weet wat ‘m te wachten staat. Dan kijk je wel uit dat je je waarheid spreekt of jezelf laat zien. En toen kwam het beeld van een onderdanige hond bij mij op, die daar kwispelend op de grond ligt, met een hongerige blik naar liefde. Hij krijgt een trap, en nog een. Hij loopt niet weg, maar gaat jankend op de rug liggen bibberen. Dus krijgt hij nog een trap.
Zo gaat het ook met ons mensen. Het is zelfs een van de reden waardoor ziekte ontstaat. We verwarren liefde met opoffering en geven onszelf eindeloos weg. We hopen wat kruimeltjes genegenheid te scoren, maar in plaats daarvan worden we afwezen. Jezelf eren, het is ons niet geleerd. Net als de hond vergeten we om te grommen, uit zelfbehoud en zelfliefde. Liefde is niet lief, waar nodig laat je je tanden zien, zo heb ik geleerd. Al dat sociaal, of spiritueel, gewenst gedrag. Het brengt ons nergens. Wanneer houden we daarmee op? Dacht je dat je ge-ëmancipeerd bent? Think again, en kijk naar je relaties en alles wat je doet en eigenlijk helemaal niet wilt doen.
Mijn toch al globale schema gaat overboord. Ik nodig de vrouwen uit om te grommen. Iedereen is verrast, maar dan komt het toch vanuit de navel. De schuifpui staat open en het kan me niet schelen of de buren denken dat we nu toch écht helemaal gek zijn geworden. We grommen en ik grom mee. Paul straalt. ‘Eindelijk!’, hoor ik hem denken. Naderhand, na de healing, is de verzachting. Ons zelfvertrouwen wordt gesterkt. Zal ons sterker maken, zodat we de moed hebben om de ene voet voor de ander te zetten. Het is een reis, die ik beschrijf in: ‘Voorbij de Horizon.’ De reacties zijn zo positief. Iemand mailde me zelfs dat ze het vliegtuig had gemist omdat ze, tijdens het wachten, helemaal opging in het boek. Een groter compliment kun je mij niet geven.
Wanneer ga je weer grommen? Man of vrouw: wanneer zeg je dat het genoeg is en dat je meer verdient dan het armzalige hondenvoer dat je voor krijgt gezet? Wanneer zeg je dat het gedaan is met alle klappen? Wanneer raap jij jezelf bij elkaar? Er is nieuw land te ontdekken, waar jij je grootsheid in eigendom kunt nemen. De healings van Paul katapulteren je door het universum en terug, zodat jij weer weet wie en wat je bent. Je spits je oren, bent alert. Je laat je licht niet langer stelen, noch ben je een prooi. Je gromt als er gegromd moet worden, en het kan je niet schelen of het in het spirituele plaatje past. Je stelt ferm je grenzen, en hebt geen boodschap aan positief denken. Nooit meer verloochen jij jezelf, of ga jij jezelf onderdrukken, hopend op een sprankje liefde. Jij bént liefde! Dat is jouw lijntje met de Bron. Nooit meer laten we ons ziek maken, door ziekmakende relaties of minderwaardige ideeën dat jij niet zou voldoen. Nooit meer laten we ons onderdrukken, bedreigen, bedriegen, manipuleren, of bang maken.
Het is avond, ik zit weer buiten in mijn tuintje en tel de sterren. De vogeltjes slapen. Ik ben gelukkig, omdat ik weet dat oude pijn is genezen. Ik beschouw het als een wonder. Na het grommen steeg er een gelach naar de hemel. Ons hart ging open en liefde kon zijn gang gaan. In de afgelopen jaren heeft Paul mij steeds opgetild. Nu kan ik in alles mezelf zijn. De waarheid is zo eenvoudig. Ongelooflijk dat ik er zolang over heb gedaan….
grrughrrrrr, Lilian
Wil je deze nieuwsbrief rechtstreeks ontvangen? Schrijf je dan in op de voorpagina van deze website.
|
We hebben de moed om de ene voet voor de ander te zetten...
