Als er iemand is die nergens doekjes om windt dan is het wel Paul. Hoe kan dat? Hij is toch de healer die de mens begeleidt in zijn proces van zelfgenezing? Hij werkt toch samen met Lichtwezens? Liefde is toch mededogen en mildheid? Met één gebaar, met één oogopslag, kan Paul je duidelijk maken waar het aan schort. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Wat niet gezien en erkend wordt kan niet genezen. Hij doet dit uit pure liefde.

Wat leer ik toch veel van deze man. Jaren heb ik spiritueel geploeterd en vond ik het moeilijk om grenzen te stellen. Ik wilde niemand kwetsen, iets dat velen zullen herkennen. En maar proberen het met innerlijke vergeving op te lossen. Niet dat daar iets mis mee is, behalve dan als je met steeds terugkerende patronen te maken hebt. Die van jezelf en die van de ander. Ik wilde van alles fixen, hoopte dat die of gene eindelijk gelukkig zou zijn. Daarnaast, je laat elkaar toch niet in de steek? Het is een doodlopende weg, mag ik nu wel zeggen, met aan het eind het inzicht dat niemand verantwoordelijk is voor de gevoelens van wie dan ook.  

Maar wat dan? In de Kabbala beeldt de Levensboom het evolutiepad uit dat de ziel moet afleggen voordat ze zich opnieuw kan verenigen met Ain Soph, de verborgen God. Alle kwaliteiten moeten in balans komen met de tekortkomingen.  Aan weerzijden van de Levensboom staan zuilen. We bewegen ons van de ene zuil naar de ander om uiteindelijk in het volmaakte midden uit te komen. Neem nou mededogen versus gestrengheid. Te streng is niet goed, dan zit je steeds in het oordeel. Te veel mededogen gaat gepaard met een gebrek aan onderscheidingsvermogen. De clou is om in het midden, bij jezelf, te blijven. Voelt het okay om een grens te stellen of moet ik meedogend zijn? En wat als je beide gelijktijdig ervaart? Dan sta je in het centrum.

Onlangs kreeg ik bezoek van iemand die ik lang ken. Velen keren werden botsingen afgewisseld met hernieuwde pogingen tot vrede. Wat heb ik niet gegeven en bijgestaan, en wat heb ik me geërgerd aan de toon, de botte benadering, en wat al niet meer. Zo vaak had ik er genoeg van en net zo vaak liet ik het weer toe. En dan al die problemen, iets waar ik mededogen voor heb en dat het helpersyndroom in mij triggert. Maar goed, ik sta ook niet stil, kom tot steeds meer inzichten. Ik geniet in de tuin van het zonnetje. Zij zit weer in de stress, verstoort de harmonie. Ik hoor het me korte tijd aan. Kap haar af en als de riedel gewoon doorgaat, zelfs erger wordt, vraag ik of ze weg wil gaan. Dit heb ik al zo vaak meegemaakt. Dit wil ik niet meer. Ik kan van de Mens houden, maar ben klaar met het gedrag. Ik ben duidelijk zonder boos te zijn. Alweer een openbaring.

Natuurlijk ga ik bij mijzelf te rade. Wat wil dit mij zeggen, enzovoorts? En dan komt een vriend mij vertellen dat ik juist een trapje ben gestegen. Hij wijst op de Levensboom in de Kabbala en het evenwicht tussen mededogen en gestrengheid. ‘Ping’, zegt het in mijn hoofd.  Natuurlijk, je hoeft niet alles goed te vinden en toe te laten. Stel je voor als ouders hun kinderen geen halt toeroepen als ze de tent afbreken?  Wat als de kosmos ons niet zou corrigeren als we teveel afdwalen? Dan waren we verloren. ‘Eén met de Bron’, zegt Paul, ‘en niets anders’. Dat andere verschijnt op je weg om van te leren, zodat we niet doorslaan. Ik mag kiezen. Ga ik mee in dit gedoe, of blijf ik in liefde bij mezelf?

‘Gezondheid is innerlijke vrede’, zegt ‘Een Cursus in Wonderen. ‘Ze maakt dat je door een gebrek aan liefde van buitenaf niet geschokt kunt zijn.’ Wow, dat is precies wat ik in korte tijd twee keer heb ervaren.  Ooit las ik over een Cursusleraar die met moeilijk opvoedbare kinderen werkte. Als iemand het te bont maakte legde hij hem in de wurggreep op de grond en hield hem stevig neer gedrukt totdat ie weer rustig werd. ‘Hoe kun je zo bruut zijn in combinatie met de Cursus? ‘ werd hem vaak gevraagd. Het antwoord was eenvoudig: ‘Je moet het ego zo min mogelijk ruimte geven. Daar is niemand mee geholpen, ook  het kind niet.’ Daar moet ik nu aan denken. Strengheid kan pure liefde zijn. Het brengt duidelijkheid, waardoor balans en hogere kennis ontstaat.  Waartoe dient het? Niet om iemand te kwetsen of af te wijzen, maar om een halt toe te roepen aan wat onwenselijk is. Wie weet wordt de ander daar ook wijzer van. ‘Zo werkt het niet, misschien is er een andere manier?’ Het zou zomaar kunnen, al is dat voorbij mijn reikwijdte.

Wat geven we veel van onszelf weg zonder het te beseffen. Paul benadrukt wel vaker dat je je niet met de ander moet bemoeien. Hou de focus op de Bron. Doe wat voor jou goed voelt, dat wat je in je hart wel en niet wilt. Dan ben je trouw aan jezelf. Dan kan niets jouw goddelijke vrede verstoren of jou aan het wankelen brengen. Dan is een compromis onmogelijk. Dan moet soms een deur dicht. Je wilt iets anders…Je wilt in liefde leven. Dat is je goed recht.

Ben daar duidelijk in.

Liefs, Lilian.

Kleine correctie.
De volgende healing van Paul in Heerlen is op 8 april in Heerlen, en niet zoals ik eerder schreef op 1 april.

Meer informatie: www.jijbenteenwonder.nl

Wil je deze nieuwsbrief rechtstreeks ontvangen? Schrijf je dan in op de voorpagina van deze website.

 Neem ook eens een duik in de mystieke wereld van de Kabbala