Met een filmpje van Baghwan & Lisa

Lieve Jij,

Een van thema’s waar ik graag mee stoei is: oordelen versus vergeving. Als ik niet oordeel, dan valt er ook niets te vergeven. Klinkt simpel, maar dat is het niet. Let maar eens op, hoe vaak we mensen die we leuk vinden in de ‘goede’ kamer plaatsen. Mensen waar we een hekel aan hebben, belanden vanzelfsprekend in de ‘slechte’ kamer. Dit doen we zo vaak… elke dag. Het is een vermoeiende bezigheid, waar we ons amper bewust van zijn.
 
Daarom blijf ik het liefst in de positie waarin ik geen kant kies. Hoe meer ik de neutraliteit hoger op de ladder plaats, hoe meer ik kan observeren zonder oordeel. Door de healings van Paul, weet ik dat achter elke verschijningsvorm een helder licht straalt. Dit is het besef van eenheid. Eenheid en gelukzaligheid gaan hand in hand, zoals lijden en afgescheidenheid ook samengaan.
 
‘Makkie’, zou je denken. Maar oordeelloosheid kijken, vraagt om een bepaalde vastberadenheid waar je niet altijd zin in hebt. Ik geef je een voorbeeld. Laatst zag ik een filmpje van een zwangere vrouw in Australië, die iets op haar facebook had geplaatst dat anti maatregelen was. Geloof het of niet, de politie kwam haar thuis arresteren. Mijn vriendinnen, die meekeken, waren in een shock. Ook ik vond het heftig, maar realiseerde me meteen dat ik niet wist waarom dit gebeurde. Feit is dat wij, in Nederland, er naar kijken en dat het viral gaat. Het zou zomaar een wake-up call kunnen zijn, dat grote veranderingen in gang kan zetten. Misschien heeft de ziel gekozen om deze rol op zich te nemen, zonder dat de persoonlijkheid daar ook maar iets van af weet.
 
In elk geval ben ik blij dat ik geen facebook heb en me op social media niet laat zien. Toch heeft alles zijn functie. Laat ik nog een voorbeeld nemen. Onze minister van justitie. Hij is de man die de anderhalve meter heeft ingevoerd. Wie zich daar niet aan houdt is, volgens hem, een aso. Vorige week kwam hij in opspraak. Op zijn bruiloft stond hij innig gearmd met zijn oude schoonmoeder, die ook nog eens tot de zogenaamde ‘risicogroep’ behoort. De vele foto’s laten zien dat iedereen gezellig met elkaar staat te kletsen. Van enige afstand is geen enkele sprake.
 
Wat mooi, zo hoort het. Het is heel normaal om mensen te omarmen en om elkaar aan te raken. Tenminste, dat was het een paar maanden geleden. Nu is het een schandaal omdat de minister zich niet aan de eigen regels houdt, waardoor zijn geloofwaardigheid in het geding is. Ik moet erom glimlachen. Als hij al in de slechte kamer zat, dan zou ik hem nu verplaatsen naar de goede. Deze man gooit per ongeluk een bom onder het hele corona verhaal. Hij als insider, die alles van de cijfers weet, organiseert een feestje, terwijl er een gevaarlijk visus rondwaart? En het gebeurt niet alleen in Nederland. In Amerika viel Nancy Pelosi door de mand, omdat ze zonder mondkapje een kapsalon binnenliep, die speciaal voor haar werd geopend. Zij is voorstander van verplichte mondkapjes, met het hele land in een strenge lockdown, maar maakt voor zichzelf een uitzondering.
 
Nu moet ik toch echt lachen. Het lijkt wel een soapserie. Ik hoef helemaal nergens ook maar iets van te vinden. De kosmos regelt het allemaal zelf. Heel het oude establishment valt als een kaartenhuis in elkaar. Als je het mij vraagt is dit alles onderdeel van een groot kosmisch Plan om de mens te doen ontwaken. Dat gebeurt inderdaad in rap tempo en op grote schaal. Je moet werkelijk blind zijn, als je niet ziet hoe alles uit de kast wordt getrokken om de bevolking bang te maken én te houden. Waarom zou men dat willen? Dat is een belangrijke vraag, die iedereen voor zichzelf mag stellen.
 
En toch denk ik steeds dat God net zoveel van al die personen houdt, als van mij. Ik ben ook God, in elk geval voor onze kittens. Misschien is dit een raar sprongetje, maar toch is er een verband. Baghwan en Lisa leren elkaar steeds beter kennen, maar ook het huis, en dan vooral de tuin. Telkens als ze weer een gaatje vinden, wordt het met gaas dicht getimmerd. Ze willen niet ontsnappen, ze zijn gewoon nieuwsgierig. Dat zou ik ook zijn, als ik kat was. Toch ben ik ‘not amused’, als Baghwan over het zeil van het zonnescherm rent. Hoe is hij daar nou weer op is gekomen? Of laatst, toen ik om half drie in de nacht, wakker werd van indringend gemiauw. Hij zat op het dak van de keuken en hoewel hij om hulp riep, liet hij zich niet zomaar van zijn avontuur afbrengen. In het donker rende hij de nodige sprintjes en ik er achter aan. En zo heeft hij nog meer van die fratsen.
 
Als ik hem dan eindelijk te pakken heb, neem ik hem knuffelend in mijn armen. ‘Foei’, fluister ik in zijn oor, ‘dat mag niet!’ Nooit zal ik hem straffen. Steeds denk ik: ‘wat je ook doet, ik blijf altijd van je houden.’ Dan is het er inzicht. Is dat niet hoe God over mij denkt? Of beter gezegd: over iedereen?
We kunnen onszelf bevrijden door simpelweg de schepping zichzelf te laten zijn. Het klinkt als een utopie, maar ooit zullen we alles en iedereen in één en hetzelfde licht zien stralen. Dan bezien we iedereen in liefde. Dan bestaan er geen schandalen, mensen die aan de schandpaal worden genageld. Dan weiger je positie in te nemen, omdat er geen goede en slechte kamers zijn. Je staat buiten de realiteit, omdat je in het tijdloze nu bent. Er zijn geen eisen, verwachtingen, behoeften meer, van hoe iemand zou moeten zijn. Het zijn onze oordelen uit het verleden, van slechte, boze en schuldige mensen, die ons onze rust doen verliezen.
 
Waarom menen we van iets te weten, dat ons begrip te boven gaat? Hoe dieper ik met mezelf ga, hoe meer ik weet dat ik niet weet. Ik kan je verzekeren dat dit een bevrijding is. Ondertussen gaat het leven gewoon door en als je even iets anders wilt, dan is hier een update over het leven van onze kittens, die inmiddels pubers zijn. Het grootste geluk, ligt in de kleinste dingen.

Dat is als liefde naar liefde kijkt. Dat is het verband met alles...
 
Veel liefs, Lilian

Bekijk hier het filmpje van onze kittens