Het is druk in Niemandsland
In mijn laatste boek ‘Voorbij de horizon’ beschrijf ik de route die je naar nieuw land brengt. We komen van ver.
Van de onderwereld, waar we zoals de mensen in de grot van Plato, schaduwen voor werkelijkheid aanzien. Als je ontsnapt, ben je er nog niet. Eerst moet je nog door het struikgewas, de mangrove, langs moerassen, en eindeloze dorre vlaktes. Het is om moedeloos van te worden. Toch zit er niets anders op dan de ene voet voor de ander te zetten. Of zoals Paul het zegt: ‘Stap voor stap ga ik vooruit.’
Voordat je überhaupt in beweging komt, gaan er vaak hele drama’s aan vooraf. Dan is het genoeg geweest. Je neemt afscheid van wat je niet langer dient. Dat kan een relatie zijn, je werk, familie, maar ook de liefdeloze patronen die jij jezelf hebt opgelegd. Het steeds maar weer voegen, schikken, aanpassen. Jezelf klein maken in de hoop dat er van je wordt gehouden. Je werkt hard om iedereen maar tevreden te stellen. Niet alleen is er weinig of geen waardering, vaak is er gewoon stank voor dank. Dat moet ook wel, om je duidelijk te maken dat het zo niet werkt. Zelfliefde heeft niets met uitsloven te maken.
Daar strompel je dan dorstig door de woestijn, waar fata morgana’s de blik vertroebelen. Steeds weer gaat het om onderscheidingsvermogen. Je wilt iets beters voor jezelf. Je stopt met je best te doen. Je laat je niet meer onderdrukken. Dat is iets wat je moet leren. Niemand heeft jou verteld dat je heilig bent. En vooral ook dat je compleet bent. Je hebt geen bevestiging van niemand niet nodig.
Anno 2019 gaat het om jezelf laten zien, je waarheid spreken, afgestemd zijn op je intuïtie. Duidelijk zijn als iets niet meer bij je past. Dat roept natuurlijk weerstand op. Vrienden waar je alles aan hebt gegeven, de baan waar je je kapot voor hebt gewerkt, ouders die kritiek blijven leveren. Opeens resoneert het niet meer met je.
Voorbij de woestijn, de innerlijke worsteling, ligt het Niemandsland. Het is een tussengebied. Hier ben je op jezelf aangewezen. Je hebt al van het verleden afscheid genomen, maar de toekomst is onduidelijk. Wat nu? Je kunt niet meer terug, maar weet ook niet waarheen. Oude zekerheden bestaan niet meer. Het is tijd om naar binnen te keren. In de leegte ben je als de eenzame hongerige wolf die niet weet of hij de zomer overleeft. Terwijl je wanhopig naar de hemel staart, jezelf afvragend of je wel het juiste hebt gedaan, valt er manna uit de lucht. Het hemels brood brengt zalving en wonderen met zich mee. Het wonder komt omdat je ondanks alle ontberingen de verliezen voor lief hebt genomen. Ondanks alle toestanden zijn er miljoenen lichtpuntjes. Het zijn de sterren die je de weg wijzen, en met elke stap word je wedergeboren in een nieuwe versie van jezelf.
Elke stap en elke traan brengen je dichter bij de kennis van wie je bent. Jij bent liefde. Met dat besef nader je de streep. Het nieuwe land staat symbool voor een hoger bewustzijnsniveau, waar jij je steeds meer verbonden weet met de Bron. Alle gedachten aan schuld, verdriet, behoefte, zijn als een pennenstreek uit je geheugen gewist. Daarvoor in de plaats komt het licht van de waarheid, dat jij leeft en beweegt in volmaakte heiligheid, waar je ook maar bent.
Het is druk in Niemandsland. Al lijkt het alsof je de enige bent die deze regio doorkruist, velen zijn met jou. Als je niet weet wat je moet doen, ontspan dan. Ga in het vertrouwen, in de overgave, en weet dat ook jij het einddoel zal halen. Jij bent perfect in staat om jezelf te verheffen en je te herinneren wat jou missie is. Dan breekt er een periode van rusten aan. Dan ben je onbereikbaar voor het egogeklets. De gewonde is aan het genezen. Het werk is voltooid. Nog een laatste stap en de bestemming is bereikt. Je voelt je nu misschien nog een beetje eenzaam, maar je bent niet alleen.
Ooit stopt het zoeken en gaat het alleen nog om het verbinden.
Liefs, Lilian
Wil je deze nieuwsbrief rechtstreeks ontvangen? Schrijf je dan in op de voorpagina van deze website.
Zie ook: www.jijbenteenwonder.nl
