Wij zijn dochters en zonen van het moment, zoals de soefi’s zeggen. We weten niets, we bezitten niets. We luisteren, we zien met totale onschuld en onbevangenheid, zonder ons zorgen te maken over onszelf. De toekomst bestaat niet meer, het verleden achtervolgt ons niet meer. Wij laten ons eenvoudig en transparant worden, zodat onze beperkingen zo weinig mogelijk de zuivere wijsheid van ons hart bedekken..

Ontwaken is ophouden met hopen. Wanneer we niet langer hopen, worden we intiem met het moment, zoals het zich aandient. Het mentale verdort, het verliest de kracht om ons op te sluiten in zijn verhalen, zijn wereld. We kunnen dan herkennen wat we zijn, buiten elke voorstelling, elk verhaal. De duale zienswijze verdwijnt en we realiseren de eenheid van het Werkelijke. Een enorme last valt van onze schouders, alsof we een te grote rugzak neerzetten: er zijn nooit afzonderlijke entiteiten geweest, behalve in onze gedachten!

Eenmaal tot deze waarheid ontwaakt, blijven we als mens volledig betrokken bij het avontuur van het leven, terwijl we een steeds diepere intimiteit cultiveren met de werkelijkheid in haar geheel.

Ontwaken gebeurt nu!

Op elk moment daagt het leven ons uit om ondergedompeld te blijven in Eenheid. Bij ziekte, dood, geweld, domheid, chaos en rampen kunnen de neigingen van het mentale weer naar boven komen en kan onze helderheid vervagen. De terugschakeling naar de dubbele zienswijze gebeurt in een fractie van een seconde omdat deze gewoonte sterk in onze psyche is ingebakken. Daarom moeten wij een scherpe waakzaamheid aan de dag leggen om niet terug te vallen in de nachtmerrie van twee.

Het is van essentieel belang dat het ontwaken zich telkens vernieuwt door de uitdagingen van het leven, zodat het nooit vast komt te zitten in een houding of een zekerheid. Het gaat er geenszins om zich neer te vlijen op een gouden wolkje, ver van de beslommeringen van de wereld, onder het voorwendsel dat er niets bestaat. Dit zou een misverstand over Eenheid zijn.

Wanneer het leven hard toeslaat, kunnen we dan de vrede en vreugde van onze ware aard blijven voelen? En als we in moeilijkheden verkeren, kunnen we dan eerlijk en helder kijken naar wat er in ons omgaat en onze moeilijkheden niet ontkennen? Het onvoorziene, dat ons destabiliseert en doet twijfelen, brengt een diepgewortelde angst aan het licht, die wij niet voldoende hebben verkend en in twijfel getrokken. Aan de oorsprong van angst ligt altijd het gevoel dat er iets mis is en dat dit probleem onze psychologische samenhang, ons evenwicht, in gevaar brengt. Wij weigeren de realiteit te zien omdat die onze fundamentele overtuigingen, waaraan wij nog steeds gehecht zijn, verstoort. Wij vergeten dan het essentiële Licht dat aan de oorsprong ligt van alle handelingen en gebeurtenissen.

De beproevingen van het leven testen de diepte van onze realisatie. In tijden van tegenspoed kunnen wij ons niet tevreden stellen met een louter intellectuele realisatie. Ze moet afdalen in ons hart, verankerd raken in onze substantie tot ze een belichaamde waarheid wordt.

Elke dag wordt het ontwaken dieper, tot geen vorm ons nog laat hechten aan het oppervlak van de werkelijkheid, geen verschijning het Essentiële nog versluiert. Het gevoel afgescheiden te zijn lost steeds verder op in het oneindig Zijn dat aan de oorsprong ligt van het gemanifesteerde. Elk moment laat ons geboren worden, doet ons ontwaken tot de essentie van de werkelijkheid. De noodzaak om onze ervaring te objectiveren, om een individuele entiteit in stand te houden, is niet langer werkzaam. Wanneer ons kleine zelf gedoofd is in het grote Zelf, zijn we vrij van de neigingen van het mentale. We kunnen ons laten meevoeren in de stroom van gebeurtenissen in een steeds diepere ontspanning.

Elk moment sterven

Moment na moment cultiveren we overgave. Overtuigingen, die diep in onze psyche zijn verankerd en onze heldere blik vertroebelen, zien we naar de oppervlakte komen. Onmiddellijk gezien, zonder oordeel of reactie, lossen ze op. De geest, weer vrij van mentale constructies, vindt zijn natuurlijke ruimte terug.

Het oplossen van alle mentale neigingen vergt tijd. Vooral de neiging om te hechten aan wat we waarnemen is hardnekkig. Deze neiging om te hechten komt voort uit angst om te sterven, om niets te zijn. Alle neigingen om vast te houden, waarvan de weigering deel uitmaakt, brengen ons terug in het bekende kader van onze individualiteit. Wanneer we ontwaken uit de droom van de afgescheiden entiteit, beseffen we dat er niets is om vast te houden, aangezien alles in ons is.

“Elk moment onze begrenzing laten sterven”

Als een onverbiddelijke meester maakt het leven de gewoonte los om ons terug te trekken in het enge en bekende kader van de persoonlijkheid. Het dwingt ons om onze gehechtheden, onze verslavingen, onze zekerheden los te laten. Het nodigt ons uit om ons steeds vollediger onder te dompelen in zijn lichtgevende Bron, totdat we onszelf erin vergeten.

Elk moment sterven we aan het idee dat we van onszelf hebben, tot we ons niet meer bewust zijn van ons kleine zelf. Geheel in het moment, versmolten met zijn substantie, is de behoefte om onszelf te creëren als een autonome entiteit niet langer werkzaam.

Moment na moment laten we onze begrenzing sterven en worden we geboren in onze onbegrensde natuur.

Natuurlijke meditatie

Wanneer de blik niet langer in de greep van het mentale is, verruimt, intensiveert en ontwaakt de aandacht. Wij zien dan het wezen der dingen, het licht dat uitgaat van alle levensvormen. Verbaasd over de oneindige creativiteit van het Werkelijke worden we nieuwsgierig en geïnteresseerd in alle manieren waarop het zich uitdrukt. Oog in oog met de subtiele en onbeschrijfelijke schoonheid die uit elk van zijn uitdrukkingen straalt, verdwijnt elk oordeel. Het is onmogelijk te oordelen wanneer we het licht van het Absolute zien schijnen in elk gezicht, elk stofje.

Aandachtig zijn wordt onze dagelijkse praktijk, een informele meditatie die er altijd is. We laten de realiteit steeds dieper in ons resoneren. We cultiveren een steeds vrijmoedigere intimiteit met het moment.

Door contemplatie en de steeds volledigere vergetelheid van ons kleine zelf proeven we de nectar van de Eenheid. We laten de laatste barrières van ons hart oplossen. Moeilijke situaties stellen ons in staat ons hart steeds wijder te openen. Zij eroderen alle vormen van weerstand totdat geen enkele vorm van weigering het Absolute nog kan verbergen voor ons. Onze gevoelige, ontwaakte blik stopt niet aan de oppervlakte van de werkelijkheid. Hij duikt in het hart van de verschijningen om het Wezenlijke te ontmoeten.

“Het Absolute zien in elk atoom”

Vereenvoudiging

Ontwaken vereist een steeds radicalere naaktheid en armoede. Wij zijn dochters en zonen van het moment, zoals de soefi’s zeggen. We weten niets, we bezitten niets. We luisteren, we zien met totale onschuld en onbevangenheid, zonder ons zorgen te maken over onszelf. De toekomst bestaat niet meer, het verleden achtervolgt ons niet meer. Wij laten ons eenvoudig en transparant worden, zodat onze beperkingen zo weinig mogelijk de zuivere wijsheid van ons hart bedekken..

Met onze ogen wijd open zien we het Absolute aanwezig in elk atoom. De illusie van het zelf is overduidelijk, de waarheid van het Zelf schijnt erdoorheen. Deze waarheid doordringt elk deel van ons zijn. Hij die te snel denkt te zijn aangekomen en zich in zijn realisatie schikt, loopt het gevaar in een impasse te belanden. Als zijn verlangen niet voldoende brandt, stelt hij zich tevreden met een realisatie die niet is geïncarneerd, die niet alle sporen van trots heeft weggebrand. De illusie blijft zijn innerlijke helderheid verduisteren. Deze subtielere illusie is moeilijker te detecteren en kan het proces van ontwaken tot de grote Werkelijkheid onherroepelijk blokkeren.

Het authentieke en geïntegreerde ontwaken betreft alleen de opperste Werkelijkheid, en het gevoel tegelijkertijd niets en alles te zijn, zonder dat dit besef vast kan komen te zitten in een vorm van macht, voltooiing of succes.

In het aangezicht van de onbeschrijflijke schoonheid van het Opperste blijft alleen de Liefde over.

Uiteindelijk lijkt het erop dat dit de enige reden is voor onze incarnatie: de Liefde die in ons sluimert tot bloei brengen. Ons vermogen om lief te hebben ontwikkelen tot geen enkele beschermende beweging de Liefde beperkt, tot zij ons bloed wordt, ons vlees, onze adem.

Vertaling: Zoë Joncheere