Als een vis in het water
Leef je leven. Nieuwsbrief Lilian Ferru
Wil je deze nieuwsbrief rechtstreeks ontvangen? Meld je dan aan op de voorpagina van deze website.
Lieve Jij,
Gistermiddag was ik in Maastricht. Terwijl ik op het Vrijthof geniet van een glas gekoelde Chardonnay, lopen twee vrouwen vlak langs me heen. ‘Ze zouden de helft van de wereld moeten ophangen!’, zegt de een tegen de ander. Ik weet niet wat ik hoor en zet grote ogen op. Ze gaan schuin achter me zitten. Wow…
Ik lees nooit de krant, maar toevallig ligt daar ‘de Limburger’. Ik blader er doorheen, mijn oog valt op een cartoon. Mijn brein kan het plaatje niet verwerken. Vier mensen met iets dat op een slang lijkt, uit hun mond. Pas na een tijdje schakel ik. Dit moet een rattenstaart voorstellen. Het gaat over de politiek, de ophef over Gideon van Meijeren, die een journaliste aanspreekt op onwaarheden. Nou, nou, deze tekening is wel heel kort door de bocht. Toevallig heb ik het allemaal meegekregen. Ik sla de volgende pagina om. Daar staat een column, met een heel betoog over hoe het best oké is om een politieke partij te verbieden. Mijn god, wat een stemmingmakerij! Snel blader ik verder. Zowat alles wat ik lees is gekleurd. Hoezo objectieve berichtgeving? Ik bedoel, ooit was ik zelf journaliste. Waar is de ethiek gebleven? Uiteindelijk ben ik aanbeland bij het weer. ‘Het is vandaag extreem warm.’ Hoezo? Het is een prachtige herfstdag, wat een cadeautje. Het is ook de verjaardag van een vriendin. Al dertig jaar geleden zaten we in haar tuin, met hetzelfde mooie weer. Ongelooflijk, hoe de media manipuleert, verdraait, en met zelfs de kleinste dingen de beeldvorming probeert te bepalen.
Nu weet ik weer waarom ik nooit naar het journaal kijk en geen kranten lees. Paul heeft mij steeds gewaarschuwd om uit de ‘blabla’ te blijven. Als ik ook maar één teen in dit veld zet, merk ik al hoe dit mijn stemming bepaalt. Wat de media ons voorschotelt is niet zoals de goddelijke werkelijkheid is.
Zijdelings kijk ik naar de twee vrouwen. Het zijn normale mensen, niets bijzonders te zien. Zal ik naar ze toegaan en het gesprek aanknopen? Weet je wel wat je zegt? Och, laat maar…
Dit zou een fantastische dag moeten zijn. Had ik die twee maar niet gehoord. Had ik maar niet de krant gelezen. Oh, en al die mensen die hier hun dag mee beginnen en naar bed gaan met praatprogramma’s en het avondjournaal in hun systeem. In het dan zo gek dat krankzinnige ideeën binnensluipen? Dit heeft zó niets met liefde te maken. Hoe kun je iemand dood wensen? Erger nog: de halve wereld. Hoe kun je doelbewust je lezerspubliek een rad voor de ogen draaien? Hoe kun je een partij demoniseren? Hebben we dan hélemaal niets van de geschiedenis geleerd?
Het gaat steeds om het buitensluiten van andersdenkenden. Tuurlijk, we hoeven het niet met elkaar eens te zijn, maar kunnen we dan op z’n minst het gesprek, de discussie, het debat aangaan? Leg me dat eens uit hoe jij dat ziet, als de helft van de wereld wordt opgehangen. Verklaar je nader waarom, welke partij dan ook, de mond gesnoerd moet worden. Onderbouw met cijfers waarom een warme dag in oktober extreem is. Het is allemaal geblèr in de wind. Net zoals de flauwekul met de klok, die vandaag teruggaat naar wintertijd. Dit alles om zogenaamd minder energie te gebruiken in de zomer, omdat het dan langer licht is, althans in onze beleving. Er is nog nooit enig bewijs geweest dat dit effect sorteert. Toch houdt men hier al tientallen jaren aan vast, als een soort mindfuck.
Wat ik maar wil zeggen is, dat we niet alles klakkeloos moeten aannemen van wat ons wordt voorgeschoteld. Blijf gewoon dichtbij bij jezelf, bij je eigen waarheid, bij je eigen tijd. Je kunt alleen trillen in vrijheid en daarmee toestaan dat het mysterie zich ontvouwt. Alleen ongelukkige mensen zeggen: ‘Ga weg, laat me met rust, jij bent niet welkom, voor jou is de deur dicht.’ Spreek je waarheid, maar ben niet gierig in je liefde. Het gaat erom dat je deelt, wat je ook hebt of vindt, maar dan wel met een open geest. Wees royaal als je rijk wilt zijn. Je kunt dansen, je kunt zingen, je kunt blij zijn. Wanneer twee mensen samen glimlachen, lost alle afstand op.
Ik leun achterover, sluit mijn ogen, met mijn gezicht in het zonnetje. ‘Eén met de Bron en niets anders!’, is het enige dat ons weghoudt van de waanzin. We zijn net als een vis in het water, realiseer ik me opeens. De vis heeft geen idee dat het water hem omringt. Zo is het ook met ons. We zijn omgeven door een enorme diepe eeuwige alomvattende kosmische liefde en we weten het niet eens. Als we het wel wisten, dan zouden we baden in een gouden gloed. Ik ben één met de Bron, één met de schepping, één met het water, één met mijn medemens. Iets anders weiger ik te geloven.
En oh, wat geniet ik nu van het warme briesje dat uit het zuiden in mijn tuintje dwarrelt. Wat ben ik dankbaar voor alles wat Paul heeft gegeven en nog geeft. Hij is zo nabij. Na dit aardse bestaan gaat alles gewoon verder. Laten we daar ook eens wat meer bij stilstaan. Ik zegen de wereld, want ik zegen mezelf. Ik knuffel met een katje, Holy in dit geval. Ze gaat in de overgave, pootjes omhoog. Iedereen moet maar denken wat ie wil en de gevolgen van zijn eigen creatie ondervinden. Ik weet wel beter en jij ook. Als ik morgen om 10:00 uur opsta, is het eigenlijk pas 9:00 uur. Wat kan het mij schelen? Ik zet hoe dan ook nooit een wekker. Ik leef gewoon mijn leven, ongeacht alle verhalen.
Ik vertrouw op de Bron en niets anders!
Liefs, Lilian