Wanneer komt er weer een nieuwsbrief? Sorry, ik heb even geen tijd. Ik ben bezig met de serie: ‘De Stam van de Holebeer.’ De eerste keer dat ik het las was vijfentwintig jaar geleden.

Paul nam de boeken mee toen we gingen samenwonen. Ik vond de geschiedenis interessant en natuurlijk de perikelen van Ayla, het hoofdpersonage dat als vijfjarig meisje door een aardbeving haar ouders verliest en half dood wordt gevonden door de Stam. Het zijn Neanderthalers, terwijl zij bij de ‘Anderen’ hoort. Het hele eerste deel gaat over hoe moeilijk het is om zich aan te passen. Om bijvoorbeeld niet te huilen of te lachen, want dat kennen deze ‘platkoppen’ niet. Ze moet gehoorzamen, maar heimelijk overtreedt ze de verboden, en gaat ze op straffe van de dood stiekem jagen. Haar wordt geleerd dat als een man het ‘teken’ geeft, om zich beschikbaar te stellen. Op haar tiende krijgt ze al een kind, iets dat 35.000 jaar geleden kennelijk heel gewoon was.

Nu ik het nog eens lees valt een kwartje. ‘Ben ik misschien ook in de verkeerde Stam terecht gekomen?’, vraag ik mij af. ‘En zijn dat niet vele met mij?’ Alsof je als een zygoot, een koekoeksjong, op de verkeerde plek bent beland. Alsof je ontheemd door het leven strompelt, niet wetend van welke ster je bent afgevallen. Je slikt je woorden in, je verbergt je tranen, je verstopt de lach. Het is een lange weg van emotionele ontberingen. Wil je overleven dan is sociaal gewenst gedrag cruciaal. Je zult je moeten voegen en schikken. Doen we dat niet allemaal? Instinctief weet je dat je alleen niet kunt overleven. Dat zit er al sinds de prehistorie ingebakken.D

e verhaallijn is universeel. Als Ayla wordt vervloekt zit er niets anders op dan de Stam te verlaten. Ze is doodverklaard en moet alles achter laten dat haar dierbaar is. Ze vindt een kleine grot waar ze kan overwinteren en maakt de meest maffe dingen mee. Zo voedt ze een holebeer op en leert op zijn rug te rijden. Helemaal en alleen blijft ze drie jaar in het niemandsland. Een periode die ook de mens in de moderne tijd niet onbekend is. Dat is de fase als je alles los moet laten en tot inkeer komt. Dan gebeuren dingen die je nooit had verwacht en leer je de eigen krachten kennen. Als hyena’s of gevaarlijke roofdieren naderen, dan is er geen ruimte voor twijfel. Bij Ayla tenminste niet. Die gooit meteen met een slinger twee dodelijke stenen. Geen discussie mogelijk. Wat mij weer brengt bij het thema ‘grenzen stellen’. Soms moet je gewoon resoluut zijn. Opeens zie ik overeenkomsten met mijn laatste boek: ‘Leven met het Licht aan’, al is het een totaal ander verhaal, anno 2018.

En dan verschijnt de knappe Jondolar op het toneel. Hij is zowat de mooiste man van de wereld. Als hij en Ayla de eerste barrières overwinnen vrijen ze de sterren van de hemel. Het is feest. Hij is de eerste die ze ontmoet van de ‘Anderen’. En weer begint een nieuw avontuur. Ze leert haar eigen volk kennen, de mensen waar zij van oorsprong bij hoort. Ook dat is even wennen, want ze kent hun gebruiken niet, maar er is wederzijdse sympathie en begrip. Als je na een barre tocht thuis komt is er altijd sprake van herkenning en weten wie de ander is.Ik heb dat hele proces met Paul aan mijn zijde, doorlopen.

Op onze reis komen we op de meest sprookjesachtige plaatsen. Onlangs waren we in Den Bosch, in het huis van Wilhelmien Kluijtmans. Ook zo’n ongelooflijke plek die bijna mythisch aandoet met een sfeervolle mengeling van Boeddha’s, kleurrijke schilderijen, en ontelbare boeken. Het is niet te vergelijken met een grot, hoewel je je er onmiddellijk in wilt nestelen. Vol verbazing laat ik alles op mij inwerken. Het weekend met de healings is open, ontspannen. We worden allemaal naar andere werelden opgetild. We delen ervaringen, tranen vloeien, maar er is ook humor. Iedereen is volkomen op zijn gemak. We zijn eensgezind in de reden waarom we samen komen. Sommigen behoren nog half tot de Stam en weten niet hoe zich hier los van te maken. Het merendeel echter is al een eind op weg en is klaar om de laatste stap te maken. Er wacht nog een ander Thuis.

Na de healing op zaterdag wordt er door vrienden zalig voor ons gekookt. En er is een verrassing. De gastheer overhandigt ons een zelfontworpen speldje, met in het midden een cirkel zonder begin en einde. Het staat symbool voor de ronde Tafel van Licht. Het is de bedoeling dat dit zich uitbreidt. Paul wordt erkend voor zijn grootsheid en het belangrijke werk dat hij doet. En dan richt Wilhelmien plechtig het woord tot mij. Ze zegt dat ze mijn weg kent, dat ze weet dat ik geen idee heb van de impact van wat ik doe, en dat ze het licht in mij ziet. Ik weet eerlijk gezegd niet wat mij overkomt. Het voelt zo totaal anders dan waar ik vandaan kom, daar waar ik steevast in mootjes werd gehakt, en waar ik wel afscheid van moest nemen. Dit is een ander heelal. Ik moet er van huilen. Zó is het dus voorbij de horizon. Zó ziet het leven bij de ‘Anderen’ eruit, zó voelt verwantschap. Het is de tweede keer in korte tijd dat ik dit mag meemaken. De eerste keer was met Marieke in Vlissingen.

De kosmos brengt mij naar plaatsen waar ik mij geliefd voel en waar het gemakkelijk is om mijzelf te zijn. Acceptatie begint met het besef dat je één bent met de Bron. Acceptatie is zelfacceptatie, vandaaruit volgt de rest. Dan kom je vanzelf bij je eigen Stam, de mensen die bij je horen omdat ze dezelfde taal van de ziel spreken. Dan is liefde moeiteloos. Dan zweef je net als Ayla over de Steppen op de rug van een holebeer en geniet je van de wervelende rit. Dan kun je alleen nog maar trouw zijn aan je Totem, want die wijst je de weg. Dit pad is geplaveid met heilige momenten omdat je niet langer gelooft dat je anders moet zijn dan dat je bent. Dan gehoorzaam je niet langer omdat wie dan ook het ‘teken’ geeft. Neen, dan vertrouw je volledig op de innerlijke kracht. Het is het thema van mijn volgende boek. Dat moet ook maar even wachten. Eerst verder met het volgende deel van ‘de Stam van de Holebeer’. Ik zak in wollige schapenvachten. De haard brandt, mijn huis lijkt ook wel een grot. Ik wil even niets anders dan lezen en tussendoor knuffel ik Paul. Hij is mijn Jondolar, maar dan in kwadraat. Hij kent het boek en lacht als hij mij ziet genieten.

Liefs Lilian. 

Wil je deze nieuwsbrief rechtstreeks ontvangen? Schrijf je dan op de voorpagina van deze website.