"Ieder deel van je lichaam heeft zijn eigen bewustzijn, zijn eigen ziel". Deze levensveranderende woorden, gesproken door inheemse medicijnvrouwen, markeerden het begin van mijn reis naar binnen om het bijzondere helende vermogen van het menselijk lichaam te ontdekken.

 

 

Toen dat ik kennis maakte met deze zienswijze, leed ik aan hevige chronische pijn. Ik bedacht dat ik dit concept misschien wel bij mijn meditatie zou kunnen inpassen. Ik vroeg me af: kan mijn lichaam me horen...kan ik het toespreken om medewerking ervan te krijgen bij de genezing van deze aandoening?

Die nacht, nadat ik door middel van meditatie een diepe staat van kalmte had bereikt, betrok ik mijn lichaam hoopvol in een gesprek dat ik diep voelde, maar ik had geen idee wat ik kon verwachten. Na ongeveer een uur in deze geconcentreerde conversatie gebeurde er iets wonderlijks. Mijn weefsel begon te reageren. Bindweefsel trok samen en spreidde lagen van littekenweefsel uit elkaar. Zenuwen werden geactiveerd en mijn kuitspieren begonnen onafhankelijk van mijn bewuste controle flex- en extensiebewegingen te maken. Terwijl deze reactie voortduurde, kwam één van mijn kuitspieren, die door de neuropathische conditie – gediagnosticeerd als algodystrofie - verlamd was geraakt, weer tot leven. Als een soort elektrische schokgolf die door dit gebied heen werd geschoten.

Mijn hart bonkte, omdat ik me realiseerde dat de weg naar mijn bevrijding van deze aandoening zich eindelijk had geopenbaard. Met een achtergrond in acupunctuur en Oosterse geneeskunst, wist ik maar al te goed hoe vaak chronische pijn in dit land voorkomt. Ik vroeg me af wat de implicaties van dit fenomeen voor zoveel anderen die hieraan lijden, zouden kunnen zijn. Terwijl ik doorging vooruitgang te boeken in mijn toestand, ordende ik mijn benadering in een systeem dat ik aan cliënten zou kunnen leren en verschoof ik mijn professionele focus naar hypnotherapie.

Wanneer ik mijn cliënten instrueer, leg ik hen uit dat een regelmatige meditatiebeoefening noodzakelijk is om de hersenen te trainen om in een staat van alfa- en theta-hersengolven te komen.

In deze staat verloopt de communicatie tussen het bewustzijn en het fysieke lichaam enorm veel beter. Ik heb ontdekt dat wanneer deze met elkaar communiceren, er drie essentiële stappen nodig zijn om ervoor te zorgen dat het lichaam meewerkt:

• Benader je lichaam met oprechte compassie, en begrijp dat het uit bewuste cellen bestaat die emoties waarnemen.

• Bouw het vertrouwen in je lichaam uit door het te betrekken bij mentale gesprekken over je wensen aangaande de manier waarop jullie beiden samenwerken om de aandoening te overwinnen.

• Geef ruimte aan wisselingen in het gesprek door verschillende gedachten en woorden te gebruiken die spontaan een intense emotie teweegbrengen.

In mijn ervaring zijn de bovengenoemde richtlijnen nodig om een dynamische genezingsreactie in het lichaam te genereren.

Wetenschappelijk onderbouwd

Pasgeleden kwam ik een soortgelijk aantal factoren tegen die waren ontdekt door onderzoeker Cleve Backster, die 36 jaar heeft gewijd aan het bestuderen van biocommunicatie in plantaardige, dierlijke en menselijke cellen. Hij refereerde aan deze drie factoren als ware intentie, afstemming en spontaniteit.

Backster, voormalig ondervragingsspecialist bij de CIA, schreef in zijn boek "Primary Perception" ^[1] over het beslissende moment dat hem naar zijn echte werk in deze wereld leidde. Dit moment diende zich op een ochtend in februari 1966 aan toen hij besloot in zijn laboratorium een plant genaamd Dracaena te volgen, daarbij gebruik makend van een polygraafopstelling.

Dracaena Burgundy

Hij verbond de elektroden aan een blad en begon manieren te bedenken waarop hij in de plant kleine golven van elektrische activiteit zou kunnen opwekken. Bij mensen worden deze golven van elektrische activiteit in verband gebracht met intense emoties. Plotseling stelde hij zich voor dat hij het aan de elektrode verbonden blad zou verbranden. Op hetzelfde moment dat deze gedachte in zijn hoofd opkwam, schoot de naald van de polygraaf naar de bovenkant van de schaal uit, waaruit bleek dat het bij de plant een extreme reactie veroorzaakte ^[2].

Verbaasd liep hij naar het bureau van zijn secretaresse om lucifers te halen, terwijl hij nadacht over de mogelijkheid dat deze plant op de één of andere manier in staat was om de kracht van de menselijke intentie waar te nemen.

Toen hij terugliep met zijn lucifers, vertoonde de plant nog steeds dezelfde heftige reactie. Dit zou de registratie van andere uitslagen op de grafiek kunnen bemoeilijken. Backster besloot "de dreiging weg te halen" door de lucifers terug te brengen naar het bureau. Op dat moment gaf de grafiek een neerwaartse lijn. Blijkbaar begon de plant te kalmeren ^[3].

Toen Backster probeerde hetzelfde resultaat te bereiken door net te doen alsof hij de plant ging verbranden, was er geen reactie waar te nemen. De plant leek het verschil te kunnen waarnemen tussen echte en onechte intenties.

Uiteindelijk ontdekte hij dat planten zich afstemmen op hun voornaamste verzorger, en dat ze zowel op zijn of haar positieve als negatieve emoties reageren, alsook op hun terugkeer na een tijdje afwezig te zijn geweest ^[4].

Gegevens uit de grafieken lieten eveneens zien dat planten de emoties van hun voornaamste verzorgers prefereren boven die van anderen die in de buurt zijn.

Menselijke cellen reageren hetzelfde

Backster breidde zijn onderzoek later uit door ook menselijke cellen te testen op een bepaalde mate van bewustzijn. Hij verzamelde witte bloedcellen van donoren, verbond er in een reageerbuis elektrodes aan en registreerde vervolgens de reacties van de cellen bij verschillende emotionele gesteldheden van de donoren.

Hij ontdekte dat spontane emoties nodig waren om een elektrische reactie in de cellen te veroorzaken. Wanneer een donor zichzelf er bijvoorbeeld toe dwong om een emotie te voelen, reageerden de cellen niet. Wanneer de donor echter een zorgelijk telefoontje ontving van zijn kind, dan reageerden de cellen wel aantoonbaar ^[5].

Hij bemerkte dat afstand in deze experimenten geen verschil maakte. Bijvoorbeeld; een donor liet zijn met elektroden verbonden cellen in het laboratorium achter en registreerde vervolgens nauwkeurig iedere stressvolle emotie die hij op zijn reis naar huis, dat zich in een andere staat bevond, ervoer. Zoals het missen van een afslag op de snelweg, op het vliegveld in een lange wachtrij moeten staan, en het opstijgen van zijn vliegtuig. Later vertoonden zijn geregistreerde gebeurtenissen in vergelijking met de grafiekuitslagen een sterke correlatie tussen het moment van de stressvolle gebeurtenis en de elektrische reactie in zijn cellen. De grafiek werd weer vlak toen hij thuis aankwam en ging slapen ^[6].

Deze experimenten werden uitgevoerd terwijl er gebruik werd gemaakt van een uitrusting die elektromagnetische straling afschermde – de gebruikelijke energieën die worden gebruikt voor het verzenden van informatie. De cellen gedroegen zich alsof de schermen niet bestonden, hetgeen suggereert dat deze vorm van communicatie wordt gedragen door een veld dat nog niet door de conventionele wetenschap is vastgesteld.

Sommige wetenschappers geloven dat de verdere ontwikkeling van de kwantumfysica ons kan helpen om dit veld, dat emotionele intentie tussen levende organismen overbrengt, te leren begrijpen. Kwantumverstrengeling is een proces waarbij twee deeltjes op elkaar inwerken en zich nog steeds, nadat ze vele kilometers van elkaar zijn gescheiden, gedragen alsof ze met elkaar verbonden zijn. Wanneer een energetische verandering aan de eigenschappen (positie, momentum en rotatie) wordt toegepast op één van de deeltjes, veranderen de eigenschappen van het andere verre deeltje op exact hetzelfde moment.

"Alles is Eén"

Dit wetenschappelijke fenomeen en het onderzoek van Cleve Backster wijzen naar het Oosterse concept van eenheid – de visie dat alles in de natuur onderling samenhangt. Oude culturen begrepen deze onderlinge verbondenheid als een levend universeel energieveld dat het leven mogelijk maakt terwijl het de evolutie van bewustzijn in het hele universum begeleidt.

De meditatietechnieken uit mijn praktijk maken dat de geest zich op dit veld af kan stemmen. Energie van dit veld wordt dan gefocust op een fysieke heling d.m.v. duidelijke intentie – geleverd door middel van een conversatie die spontane emoties oproept – en het fysieke lichaam afstemt op de bewuste geest.

Deze methode, die ik Antara noem (sanskriet voor binnenin), stelt iemand in staat de rauwe scheppende helingskunst, die wordt gegenereerd door een alliantie tussen geest en lichaam, met dit levende universele energieveld te ervaren.

Bron: http://brekendnieuws.nl