Een aantal maanden geleden had ik last van mijn onderbuik aan de rechterkant ik had meteen een gevoel van oei.. dat is niet goed.

Voor het weekend ging ik toch maar even naar de huisarts waar ik overigens weinig kom. Ze onderzocht mijn buik en stelde wat vragen. Ook  wilde ze de oor-thermometer aanzetten om te kijken of ik verhoging had.De thermometer deed het niet wat voor mij direct een aanwijzing was van: oké dit is een serieuze waarschuwing van mijn lichaam. Toch had ik niet het gevoel dat ik een blinde darmontsteking had. De huisarts zei dat het twee kanten op kon gaan. Of je krijgt een blinde darmontsteking, of het zet niet door. Ik dacht meteen, ‘Ik kies voor het laatste’.

 

In gedachten zag ik haar intuïtief voelen. Ze was even stil en vroeg: ‘Kun jij je gemakkelijk overgeven?’ Zo die kwam binnen. Het antwoord was er!

Ik de controlfreak, of ik me makkelijk kan overgeven, leven in overgave.

Nou dat was voor mijn gevoel al het begin van mijn genezingsproces en de keuze die ik had gemaakt om geen ontsteking te krijgen.

Ik zei tegen de huisarts dat dit het toverwoord was overgave, met de stroom mee gaan. Ze vroeg of ik om hulp kon vragen voor het weekend en of er iemand voor mij kon zorgen aangezien ik alleen woon. Ja, dat kan ik wel regelen.

‘Beetje lief zijn voor jezelf’ zei ze. ‘Veel rusten en veel water drinken’.

Mijn dochter zei dat ik het weekend bij haar gezin moest komen slapen zodat, als het nodig zou zijn, zij mij kon ondersteunen. Dat was ook helend voor mijn proces om de liefde te mogen ontvangen van mijn kinderen .Ik had serieus pijn en werd gedwongen om het rustig aan te doen en om mijn proces aan te gaan want, dat werd het.

 

Ik zou Helen niet zijn als ik niet wilde weten waarom mijn lichaam dit signaal gaf. De eerste dag lag ik veel op bed en sliep ik veel. Na twee dagen liefdevolle aandacht wilde ik weer naar huis. Voor mijn gevoel was de gevarenzone, de kans op een ontsteking voorbij. Ik wilde weer in mijn eigen bedje slapen en naar mijn poezen. Er is een mooi boek van Christiane Beerlandt, waarin de oorsprong van een psychologische ziekte wordt beschreven. Het is een handige aanreiking voor inzicht. Blinde darm staat kort door de bocht gezegd voor leven of dood. Ik dacht meteen: ‘Ik wil niet dood! maar wat mag er dood?’ Ik kwam erachter dat dat mijn ego mocht zijn. Ook mocht ik woekerende emoties uit het verleden loslaten die nog vastkleefde in mijn darmen. Ze zeggen wel dat je darmen je tweede hersenen zijn en dat daar je emoties liggen opgeslagen.

Eigenwijs als ik ben, (of is het mijn ongeduld?) ging ik eenmaal weer thuis de volgende dag aan de slag om mijn bed te verschonen en ook nog de was te wassen.

Dat was duidelijk teveel. Ik voelde mijn buik weer en zo werd ik gedwongen om het weer rustig aan te doen. Niet gewend om stil op bed te liggen was het toch een verademing om op bed te mogen liggen. Mijn lichaam gaf een signaal, mijn blinde darm deed pijn.

Waarom? Wat was de oorzaak van deze pijn? Ik ging op zoek naar antwoorden.

 

Zo kwam ik erachter dat het in mijn hoofd begon met gedachten zoals: ‘Ik ben er nog niet klaar voor om de volgende stap te nemen’. Of een stemmetje dat mij vertelde dat ik niet goed genoeg ben. Oude emoties van autoritaire, kleineerde en tiranniseerde gedachten passeerden de revue. Diep verstopte emoties wilden gezien en gevoeld worden om ze uiteindelijk in liefde te kunnen loslaten.

Een ui heeft laagjes om de kern. Nu mocht er weer een laagje van de ui af om dichter bij mijn kern te komen. Ik vroeg af waarom ik niet in blind vertrouwen kan kiezen voor het leven zelf, zodat mijn energie kan doorstromen, waardoor ik in volle overgave kan leven.

De in mijn hoofd veroorzaakte gedachten waren de oorsprong van mijn lichamelijke klachten. Mijn ego verzette zich waardoor ik mij niet kon overgeven aan het diepe gevoel in mezelf. De tweestrijd in mijn hoofd zorgde ervoor dat mijn lichaam daarop reageerde door de appendix, die ook in tweestrijd was wil je leven of wil je dood.

 

Er bruist een enorme energie binnenin mij die graag gezien en geleefd wilt worden ik besefte dat ik mijn creativiteit inhield, waardoor het zich ophoopte in mijn blinde darm. Mijn passie om jongeren te stimuleren in hun groei, mijn passie om de samenleving te veranderen, zat gevangen in mijn hoofd en lichaam. Dit proces leerde mij geduld te hebben. Het proces liet zich niet dwingen, daar was tijd voor nodig. Toch was er nog iets waar ik naar mocht kijken en doorvoelen de dokter zei: ‘Een beetje lief zijn voor jezelf’.

Deze weg had ik al eerder bewandeld waarom kwam dit thema weer terug? Weer een laagje van de ui. Heel stilletjes kwam ik erachter dat er mensen in mijn omgeving waren die om mijn grenzen vroegen en dat ik teveel over mijn grenzen liet gaan. Met alle gevolgen van dien.

Lief zijn voor jezelf betekent je grenzen aangeven. Ik had het te ver laten komen waardoor bepaalde mensen op een nare manier om mijn grenzen vroegen. Met mijn gevoeligheid kan ik leven, alhoewel ik soms teveel compassie kan hebben met mijn lijdende medemens. Ik voel zo goed aan waar de pijn bij hun zit. Dat ik daardoor mezelf weleens vergeet kwam nu duidelijk en pijnlijk naar voren.

 

Ik werd bedreigd door een opvliegerige buurman die door een misverstand over de kat mij wel in een mitella zou laten rondlopen. Een verwarde bovenbuur die mij allerlei verwensingen deed toen ik haar vroeg na urenlang geschreeuw of ik haar kon helpen. Een andere buur die zich alleen voelt projecteerde haar onvrede op mij. Ik hou niet van ruzie maar zag in dat als ik eerder mijn grenzen had aangegeven, in liefde uiteraard, ik mij niet zo ziek had hoeven te voelen. Ieder heeft zijn eigen weg en proces te gaan. Niet iedereen wil naar zichzelf kijken en vindt het makkelijker om te wijzen naar de ander om zo dus niet aan zichzelf te hoeven werken. Soms is het beter om buurtbemiddeling te vragen zodat mensen hulp kunnen aanvaarden en ik meer kan ontspannen. Deze stap heb ik inmiddels gezet.

 

Ook heb ik bepaalde mensen weer terug op hun eigen benen gezet, waardoor er meer ruimte kwam voor mezelf. Teveel klaar staan voor de ander werd ook een inzicht. Een oprecht ja is een ja naar mezelf. Een oneerlijke ja is een nee naar mezelf en dat gaf de wrijving in mijn lichaam. Het proces van inzichten heeft wel een paar weken geduurd. Langzaam herstelde mijn lichaam zich, mijn gedachten had ik onderzocht en mijn emoties had ik geheeld waardoor ik genas. Nog steeds herinnert mijn blinde darm mij eraan dat als er iets niet goed gaat, of als ik weer de controle wil behouden, het dan voelt of het dichtgeknepen zit. Dan gaat mijn buik weer opzetten en is die die scherpe pijn er weer.

Meteen ga ik dan naar mijn gedachten. Welke gedachten heb ik waardoor mijn lichaam zo reageert? Zodra het inzicht daagt, laat ik los en ontspant mijn blinde darm zich weer.

 

Mijn Bio energetische tandarts zei het zal wel een zwakke plek blijven. Dat weigerde ik te geloven, maar uiteindelijk voelt het wel zo. Mijn lichaam is mijn gevoel dus elke negatieve gedachten over mezelf of een pijnlijke emotie word opgeslagen in mijn lichaam. Gelukkig is mijn lichaam een intelligent wezen en heb ik de kracht gehad om mijn zelfhelend vermogen aan te spreken waardoor genezing mogelijk werd.

Ook weet ik inmiddels uit ervaring dat als ik niet wil luisteren naar mijn lichaam het iets harder gaat spreken als ik niet luisteren wil. Tenslotte is mijn lichaam de motor van de geest.

 

Ik zorg goed voor mijn lichaam. Ik koester mijn lichaam, spreek liefdevol over mezelf en accepteer mezelf zoals ik ben! Lief zijn is houden van mezelf, stap voor stap kom ik vooruit.

 

Liefs Helen.

 

je kunt mij volgen op instagram: helenvanloenen1

                                  youtube     Helen van Loenen.

of mailen:                  Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

 

Bekijk hier het interview met Christiane Beerlandt (de enige beelden op youtube) over de psychosomatische oorzaak van klachten en ziekten